Van Gogh - Alex Beaupain

Je préférais l’orage et dès qu’il faisait beau

C'était comme une ombre au tableau

Je voyais un naufrage derrière chaque bateau

Je préférais l’hiver les couleurs de l'été

J’ai jamais pu les encadrer

J'étais le solitaire, le veuf l’inconsolé

Oui mais

Comme a dit le peintre à l’oreille coupée

Avant de s'éteindre, avant de sombrer

Mon amour, la tristesse durera toujours

J’aurai beau me teindre, porter son chapeau

Quand tu viens m'étreindre je n’y crois plus trop

Mon amour, la tristesse a passé son tour

J’aimais les natures mortes, j’aimais les clairs-obscures

Je peux plus les voir en peinture

Le diable les emporte ils ont quitté mes murs

???

saint Sébastien???

écorché

Je les ai rangés au musée

Je pensais que plus rien jamais n’arriverait

Oui mais

Comme a dit le peintre à l’oreille coupée

Avant de s'éteindre, avant de sombrer

Mon amour, la tristesse durera toujours

J’aurai beau me teindre, porter son chapeau

Quand tu viens m'étreindre je n’y crois plus trop

Mon amour, la tristesse a passé son tour

La tristesse durera toujours

La tristesse durera toujours

ça me frappait beaucoup cette phrase parce que je me disais mais…

ben j’croyais que… c'était triste d'être un type comme Van Gogh.

Alors que je crois qu’il a voulu dire que c’est les autres qui sont tristes.

C’est vous qui êtes tristes.

Tout ce que vous faites c’est triste.

Comme a dit le peintre à l’oreille coupée

Avant de s'éteindre, avant de sombrer

Mon amour, la tristesse durera toujours

J’aurai beau me teindre, porter son chapeau

Quand tu viens m'étreindre je n’y crois plus trop

Mon amour, la tristesse a passé son tour

Mon amour, la tristesse durera toujours

Mon amour, la tristesse a passé son tour

Ik gaf de voorkeur aan de storm en zodra het mooi weer was

Het was als een schaduw op het bord

Ik zag een scheepswrak achter elke boot

Ik gaf de voorkeur aan de winter de kleuren van de zomer

Ik zou ze nooit kunnen inlijsten

Ik was de eenzame, de ontroostbare weduwnaar

Ja maar

Zoals de schilder met het afgehakte oor zei:

Voordat het vervaagt, voordat het zinkt

Mijn liefste, het verdriet zal voor altijd duren

Ik zou mezelf kunnen verven, zijn hoed dragen

Als je me komt knuffelen, geloof ik het niet meer

Mijn liefste, het verdriet is voorbij

Ik hield van stillevens, ik hield van clair-obscur

Ik kan ze niet meer zien in verf

Duivel neem ze, ze verlieten mijn muren

???

Sint Sebastiaan???

gevild

Ik heb ze opgeborgen in het museum

Ik dacht dat er nooit meer iets zou gebeuren

Ja maar

Zoals de schilder met het afgehakte oor zei:

Voordat het vervaagt, voordat het zinkt

Mijn liefste, het verdriet zal voor altijd duren

Ik zou mezelf kunnen verven, zijn hoed dragen

Als je me komt knuffelen, geloof ik het niet meer

Mijn liefste, het verdriet is voorbij

Het verdriet zal altijd duren

Het verdriet zal altijd duren

Ik was erg getroffen door deze zin omdat ik bij mezelf dacht, maar...

Nou, ik dacht... het was triest om een ​​man als Van Gogh te zijn.

Terwijl ik geloof dat hij bedoelde dat het andere mensen zijn die verdrietig zijn.

Jullie zijn degenen die verdrietig zijn.

Alles wat je doet is verdrietig.

Zoals de schilder met het afgehakte oor zei:

Voordat het vervaagt, voordat het zinkt

Mijn liefste, het verdriet zal voor altijd duren

Ik zou mezelf kunnen verven, zijn hoed dragen

Als je me komt knuffelen, geloof ik het niet meer

Mijn liefste, het verdriet is voorbij

Mijn liefste, het verdriet zal voor altijd duren

Mijn liefste, het verdriet is voorbij