Я рисую - Александр Панайотов

Мне б научиться тебя рисовать.

Кисти, краски.

Было вчерашнее утро, опять — чистым, ясным.

Как сумашедшие бились в стекло ветки клёна.

Из головы не уходит одно: «Было клёво!»

Закрой глаза до рассвета.

На холсте слови день, и рисую я:

Без разбега, сразу в лето.

Утром море желаний укутанно.

Я рисую неумело и пою, как ты хотела.

Закрой глаза до рассвета.

Кисти дрожат, неумелый свет.

Криво, мимо;

Только что тень, и вдруг, падает свет — тихо, мило.

Ближе не надо, сломаешь!

Потом всё сначала

Ты же всё знаешь.

Ты раньше меня рисовала.

Закрой глаза до рассвета.

На холсте слови день, и рисую я:

Без разбега, сразу в лето.

Утром море желаний укутанно.

Я рисую неумело и пою, как ты хотела.

Ik wil graag leren hoe ik je kan tekenen.

Borstels, verf.

Het was gisterochtend, opnieuw - schoon, helder.

Hoe gekken vochten tegen het glas van esdoorntakken.

Eén ding komt nooit uit mijn hoofd: “Het was gaaf!”

Sluit je ogen tot het ochtendgloren.

Op het doek, zeg de dag, en ik teken:

Zonder te rennen, tot in de zomer.

'S Morgens is de zee van verlangens ingepakt.

Ik teken onhandig en zing zoals je wilde.

Sluit je ogen tot het ochtendgloren.

Borstels trillen, onhandig licht.

Kromme, verleden;

Slechts een schaduw, en plotseling valt er een licht - rustig, zoet.

Je hoeft niet dichterbij te komen, je breekt het!

Dan helemaal opnieuw

Jij weet alles.

Je tekende voor mij.

Sluit je ogen tot het ochtendgloren.

Op het doek, zeg de dag, en ik teken:

Zonder te rennen, tot in de zomer.

'S Morgens is de zee van verlangens ingepakt.

Ik teken onhandig en zing zoals je wilde.