Roméo et Juliette - Abd Al Malik, Juliette Gréco

Il boit une huit-six, mini Austin, il sort du périph'

Gangsta rap culture, cette musique l’a rendu autiste

Il a rencard avec une fille, moitié Brésilienne, moitié Kabyle

Gogo danseuse, elle dit être artiste

Il connaît toutes les répliques du film Scarface

Le frère, il dit «Mes mains, elles sont pas faites pour cette merde»

La cité l’a vu grandir, lui a tourné la tête

Parce que, selon le contexte, on confond force et faiblesse

Elle chante, elle rêve de la carrière de Wallen

Elle a perdu tout repère depuis le décès de son père

C’est l’allégorie d’une fille facile qu’est assise à la place du mort

Qui pense que «Je t’aime» n’est qu’un mouvement du corps

Elle oscille, va et vient, se donne et regrette ensuite

Lui, il kiffe, SMS, elle se pointe de suite

Il vend de la C.C. alors il joue les barons, le duc de la cité

Leurs cœurs battent de concert, affective mendicité

Il s’appelle Roméo, elle s’appelle Juliette

Roméo et Juliette

Il accélère, elle rabat un peu le dossier du siège

Il lui dit «Tu es belle», elle s’engouffre dans le piège

Puis dévie, elle dit «En ce moment, je lis Malraux»

Elle a une fausse poitrine et les fantasmes d’une bimbo

Alors fatalement, ce qui l’intéresse chez elle au départ, c’est pas son cerveau

Elle s’en rend bien compte et se mordille la lèvre comme quand, gamine,

elle jouait au cerceau

Ce monde il est horrible et nos gamins, ils y périssent tellement vite!

Mais on en est tous là, c’est juste l’amour qu’on cherche à vivre

Et si ça part en vrille c’est que, sans modèle, t’es livré à toi-même

Et l'âpreté de la vie ne rend pas forcément meilleurs les caractères

On peut même être, sous des apparences contraires, indifférent à l’autre quand

la douleur est égocentrée

Parce qu’en vérité c’est sur nous-même qu’on s’est prosterné

C’est juste une métaphore qui pourrait être biblique, comme le Veau d’or

Parce que notre époque est d’accord dans le désaccord

On est déchiré par l’absence et le vide

En prise avec nos paradoxes, le besoin d’amour complique

Il s’appelle Roméo

Elle s’appelle Juliette

Roméo et Juliette

Elle approche son visage, se rétracte, se demande

Si, au fond, elle-même n’est pas une sorte d’offrande

Sacrifiée sur l’autel de toutes celles qu’ont mal

Qui souffrent, qui peinent tellement de ne pas avoir confiance en elles

Même si elle sait bien que son «Je t’aime» est factice

Elle se dit aux yeux de quelqu’un au moins elle existe

Lui, il a la main gauche sur le volant, l’autre sur sa jambe à elle

La voiture file et leurs cœurs se fêlent

Si elle était sa sœur et lui un mec quelconque

Il retire sa main à cette pensée, passe les vitesses et fonce

En prison, souvent, il se disait «Quand je sors, je change»

Mais dehors, son démon prenait toujours le pas sur son ange

Il tourna la tête à gauche et le camion déboula à droite

Hij drinkt een acht-zes, mini Austin, hij komt van de ringweg

Gangsta rapcultuur, deze muziek maakte hem autistisch

Hij heeft een date met een meisje, half Braziliaans, half Kabyle

Gogo-danseres, ze zegt dat ze een artiest is

Hij kent alle regels uit de film Scarface

Bro, hij zegt: "Mijn handen, ze zijn niet gemaakt voor deze shit"

De stad zag hem groeien, draaide zijn hoofd om

Omdat we, afhankelijk van de context, kracht met zwakte verwarren

Ze zingt, ze droomt van Wallens carrière

Ze is alle houvast kwijt sinds de dood van haar vader

Het is de allegorie van een gemakkelijk meisje dat op de plaats van de doden zit

Wie denkt dat "ik hou van jou" slechts een lichaamsbeweging is

Ze wiebelt, heen en weer, geeft zichzelf en heeft dan spijt

Hij, hij houdt van, sms, ze komt meteen opdagen

Hij verkoopt CC dus hij speelt de baronnen, de hertog van de stad

Hun harten kloppen samen, emotioneel smeken

Zijn naam is Romeo, haar naam is Juliet

Romeo en Julia

Hij geeft gas, zij kantelt de stoel iets naar achteren

Hij zegt tegen haar "Je bent mooi", ze rent in de val

Dan buigt ze af, zegt ze "Op dit moment ben ik Malraux aan het lezen"

Ze heeft nepborsten en bimbo-fantasieën

Dus onvermijdelijk, wat hem in het begin in haar interesseert, het zijn niet haar hersenen

Ze beseft dit en bijt op haar lip zoals toen, als kind,

ze speelde hoepel

Deze wereld is verschrikkelijk en onze kinderen gaan er zo snel in om!

Maar we zijn er allemaal, het is gewoon de liefde die we proberen te leven

En als het in de war raakt, is dat omdat je zonder model alleen staat

En de ruwheid van het leven zorgt niet per se voor betere karakters

De een kan zelfs, in tegenstelling tot de schijn, onverschillig zijn voor de ander wanneer

de pijn is egocentrisch

Omdat het in werkelijkheid voor onszelf is dat we ons ter aarde werpen

Het is gewoon een metafoor die bijbels zou kunnen zijn, zoals het Gouden Kalf

Omdat onze tijd het oneens is

We worden verscheurd door afwezigheid en leegte

In contact met onze paradoxen, bemoeilijkt de behoefte aan liefde

Zijn naam is Romeo

Haar naam is Julia

Romeo en Julia

Ze nadert haar gezicht, trekt zich terug, vraagt ​​zich af

Als ze diep van binnen zelf niet een soort offer is

Geofferd op het altaar van allen die pijn hebben

Die pijn hebben, die zoveel worstelen omdat ze geen vertrouwen in zichzelf hebben?

Ook al weet ze dat haar "ik hou van jou" nep is

Ze zegt zelf in de ogen van iemand dat ze tenminste bestaat

Hij heeft zijn linkerhand op het stuur, de andere op haar been

De auto snelheden en hun harten breken

Als zij zijn zus was en hij een jongen?

Hij trekt zijn hand weg bij de gedachte, schakelt de versnellingen en haast zich

In de gevangenis zei hij vaak tegen zichzelf: "Als ik naar buiten ga, verander ik"

Maar buiten had zijn demon altijd voorrang op zijn engel

Hij draaide zijn hoofd naar links en de vrachtwagen rolde naar rechts