Песня о времени (Как призывный набат...) - Владимир Высоцкий

Как призывный набат прозвучали в ночи тяжело шаги, -

Значит, скоро и нам уходить и прощаться без слов.

По нехоженым тропам протопали лошади, лошади,

Неизвестно к какому концу унося седоков.

Наше время иноe, лихое, но счастье, как встарь, ищи!

И в погоню летим мы за ним, убегающим, вслед.

Только вот в этой скачке теряем мы лучших товарищей,

На скаку не заметив, что рядом товарищей нет.

И ещё будем долго огни принимать за пожары мы,

Будет долго зловещим казаться нам скрип сапогов.

Про войну будут детские игры c названиями старыми,

И людей будем долго делить на своих и врагов.

A когда отгрохочет, когда отгорит и отплачется,

И когда наши кони устанут под нами скакать,

И когда наши девушки сменят шинели на платьица,

Не забыть бы тогда, не прocтить бы и не потерять.

Als een alarm dat luide voetstappen klonk in de nacht, -

Dus binnenkort zullen we vertrekken en afscheid nemen zonder woorden.

Op onbetreden paden draafde paarden, paarden,

Het is niet bekend met welk doel het vervoeren van ruiters.

Onze tijd is anders, onstuimig, maar zoek geluk, zoals vanouds!

En in de achtervolging vliegen we achter hem aan, rennend weg, achter hem aan.

Alleen in deze sprong verliezen we onze beste kameraden,

In galop, niet in de gaten dat er geen kameraden in de buurt waren.

En voor een lange tijd zullen we vuren voor vuren nemen,

Het kraken van laarzen zal ons lange tijd onheilspellend lijken.

Over de oorlog zullen er kinderspelletjes zijn met oude namen,

En we zullen mensen lang in vrienden en vijanden verdelen.

En als hij brult, als hij opbrandt en zijn vruchten afwerpt,

En als onze paarden moe worden van het onder ons galopperen,

En als onze meisjes hun overjassen verwisselen voor jurken,

Zou het dan niet vergeten, niet vergeven en niet verliezen.