Мне наплевать - Тимати

Слепит солнечный свет, сквозь дым сигарет,

Плавно тает день за окном.

Разбитый iPhone, прерванный сон

И в номере всё вверх дном.

Всё, что было вчера, в Facebook с утра,

Спасает лишь аспирин.

Тебе расскажут друзья, что делал я

И как ушёл не один.

Припев:

Мне наплевать.

Мне наплевать.

Поверь, мне так наплевать.

Меня не надо спасать.

Помню февраль, помню мороз,

Помню кафе с букетами роз,

Твой парень был против, а я их принёс,

Цветы на полу, его сломанный нос.

«Прости, что испортил свидание», — сказал.

«Прости за агрессию и за скандал»,

Эмоций своих он тогда не сдержал,

Ты плакал долго.

Пока он не встал.

Снег плавно падал во тьме,

Мы у окна вдвоём в тишине.

Чуть-чуть вина оставалось на дне,

Ты на такси и с вещами ко мне.

Месяц спустя мы живём, как семья,

Не было так, сколько помню себя.

Знают подруги, в шоке друзья,

Но разорвать ход событий нельзя.

Романтика — помеха обычному быту,

Время превращает карету в тыкву.

Золушка исчезнет, согласно циклу,

Я угадал мелодию, но не букву.

Поле чудес, у всех свой интерес,

Ты победила, вот твой сектор «Приз».

Машина, квартира — любой твой каприз,

Но мы не летим — мы падаем вниз.

Остановись, я устал от истерик,

Ты не ценишь ничего, кроме денег.

Поверь, будет больно лететь со ступенек.

Вот она, реальность, нужно лишь проснуться,

Прозвенел будильник, закончились чувства.

Из-за потери времени как-то грустно,

Как станет холодно — захочешь вернуться.

Припев:

Мне наплевать.

Мне наплевать.

Поверь, мне так наплевать.

Меня не надо спасать.

Я бы тебя на руки взял.

Я бы тебя взял и унёс.

Тихо смеясь на твои «нельзя»,

Вдыхая запах твоих волос.

И, не насытившись трепетом тел,

Стуком в груди, нарушающим тишь.

Всё просыпался бы и глядел,

Плача от радости, как ты спишь.

Я бы к тебе, как к ручью, приник,

Как в реку в тебя бы вгляделся я.

Я бы за двести лет не привык,

К бездонной мысли, что ты — моя.

Если бы не был разных «бы»,

О которые мы расшибаем лбы.

Verblindend zonlicht, door de rook van sigaretten,

De dag smelt soepel buiten het raam.

Kapotte iPhone, onderbroken droom

En in de kamer staat alles op zijn kop.

Alles wat gisteren is gebeurd, staat 's ochtends op Facebook,

Bespaart alleen aspirine.

Vrienden zullen je vertellen wat ik heb gedaan

En hoe is er niet één vertrokken.

Refrein:

Kan me niet schelen.

Kan me niet schelen.

Geloof me, het kan me niet schelen.

Ik hoef niet gered te worden.

Ik herinner me februari, ik herinner me vorst,

Ik herinner me een café met boeketten rozen,

Je vriendje was er tegen, en ik heb ze meegebracht,

Bloemen op de vloer, zijn gebroken neus.

'Het spijt me dat ik de date heb verpest', zei hij.

"Sorry voor de agressie en het schandaal",

Hij hield zijn emoties toen niet in,

Je hebt lang gehuild.

Tot hij opstond.

De sneeuw viel soepel in de duisternis,

We zitten samen in stilte bij het raam.

Een klein beetje wijn bleef op de bodem,

Je zit in een taxi en met dingen voor mij.

Een maand later leven we als een familie

Zo lang als ik me kan herinneren is dat niet zo geweest.

Vrienden weten het, vrienden zijn geschokt,

Maar je kunt de gang van zaken niet onderbreken.

Romantiek is een belemmering voor het gewone leven,

De tijd verandert de koets in een pompoen.

Assepoester zal verdwijnen, volgens de cyclus,

Ik raad de melodie, maar niet de letter.

Gebied van wonderen, iedereen heeft zijn eigen interesse,

Je hebt gewonnen, hier is je "Prijs"-sector.

Auto, appartement - al uw wensen,

Maar we vliegen niet - we vallen naar beneden.

Stop, ik ben moe van driftbuien,

Je waardeert niets anders dan geld.

Geloof me, het zal pijn doen om de trap af te vliegen.

Hier is het, de realiteit, je moet gewoon wakker worden,

De wekker ging, de gevoelens eindigden.

Vanwege het tijdverlies op de een of andere manier verdrietig

Als het koud wordt, wil je terugkomen.

Refrein:

Kan me niet schelen.

Kan me niet schelen.

Geloof me, het kan me niet schelen.

Ik hoef niet gered te worden.

Ik zou je in mijn armen nemen.

Ik zou je ophalen en wegbrengen.

Rustig lachen om je "nee"

De geur van je haar inademen

En, niet tevreden met het trillen van lichamen,

Een bonzen in de borst die de stilte doorbreekt.

Ik zou wakker worden en kijken

Huilen van vreugde terwijl je slaapt.

Ik zou naar je toe komen als een stroom,

Alsof ik naar jou in de rivier zou kijken.

Ik zou er over tweehonderd jaar niet aan wennen

Tot de bodemloze gedachte dat je van mij bent.

Als er geen ander "zou" was,

Waarover we ons voorhoofd breken.