Дорога - Виктор Луферов

Нет, не из тех, кто тайком любит в мед добавлять

Дегтя — советчик мой был из племени честных людей.

— Слушай, — сказал он, — друг, чем так плохо играть,

Лучше тыквы растить или пасти свиней.

Я рассмеялся, — хлебнув славы какой-никакой,

Быть на последних ролях в провинции я не смогу,

Тыквы мои должны размером поспорить с луной,

Свиньи, как скопища туч, разлечься должны на лугу.

Но чтобы вкус моих тыкв стал знатоков восхищать,

Или чтоб мясом свиней мне накормить всю страну,

Нужно всего себя новому делу отдать,

Нужно ему посвятить жизнь, хотя бы одну.

Ну, а случится, что там плохо дела пойдут,

Скажет мне бахчевод или откормщик свиней:

«В нашем, брат, деле нужны особый талант и труд,

Так что, играй, как играл, брат, на гитаре своей».

Так что, колок подвернув, если ослабла струна,

Дальше пойду, как и шел, узкого грифа тропой,

Именно в тех краях тыквой желтеет луна,

И преграждают путь вепри с щетиной стальной.

Именно в тех краях ключ бьет с кастальской водой,

Вечнозеленый лавр манит прохладой ветвей,

И по дороге туда, Господи, Боже ты мой,

Мне растерять не жаль бисер оставшихся дней.

Каждый пришедший в мир, значит — попавший на пир,

Из своего кармана платит на этом пиру:

Платит за шпаги свои шпагоглотатель-факир,

Платит за бури моряк, платит игрок за игру.

Каждому отсчитав, сколько положено лет,

Жизнь предъявляет всем неумолимый свой счет,

И потому у меня лично претензий нет

К тем, кто не так, как я, на белом свете живет.

Время прощаться.

Прощай, добрый советчик мой!

Побыл я на побегушках своих же сомнений-теней…

А по дороге туда, Господи, Боже ты мой,

Мне растерять не жаль бисер оставшихся дней.

Именно в тех краях ключ бьет с кастальской водой,

Вечнозеленый лавр манит прохладой ветвей,

А по дороге туда, Господи, Боже ты мой,

Мне растерять не жаль бисер оставшихся дней…

Nee, niet iemand die stiekem graag honing toevoegt

Tar - mijn adviseur kwam uit een stam van eerlijke mensen.

"Luister," zei hij, "vriend, waarom zo slecht spelen,

Het is beter om pompoenen te kweken of varkens te voeren.

Ik lachte, - nippend aan een soort van glorie,

Ik zal niet in de laatste rollen in de provincie kunnen zitten,

Mijn pompoenen moeten qua grootte wedijveren met de maan,

Varkens zouden zich, net als wolkenclusters, in de wei moeten verspreiden.

Maar om de smaak van mijn pompoenen de kenners te laten verrassen,

Of zodat ik het hele land kan voeden met het vlees van varkens,

Je moet jezelf aan een nieuwe zaak geven,

Hij moet zijn leven wijden, ten minste één.

Wel, het zal gebeuren dat het daar slecht gaat,

Een meloenenteler of een varkensmesterij zal me vertellen:

"Onze zaak, broeder, vereist speciaal talent en arbeid,

Dus speel zoals je speelde, broer, op je gitaar.

Dus, aan de pin draaien, als de snaar verzwakt is,

Ik zal verder gaan, zoals ik liep, langs een smal nekpad,

Het is in die delen dat de maan geel wordt als een pompoen,

En zwijnen met stalen borstelharen versperren de weg.

Het is in die delen dat de bron stroomt met Castal water,

Wintergroene laurier lonkt met koele takken,

En onderweg daarheen, Heer, mijn God,

Het spijt me niet de kralen van de resterende dagen te verliezen.

Iedereen die ter wereld kwam betekent - op het feest gekomen,

Uit eigen zak betaalt hij op dit feest:

De zwaardslikkende fakir betaalt voor zijn zwaarden,

De matroos betaalt voor de storm, de speler betaalt voor het spel.

Elk telde hoeveel jaar het zou moeten zijn,

Het leven legt zijn onverbiddelijke rekening aan iedereen voor,

En daarom heb ik persoonlijk geen klachten

Aan degenen die niet leven zoals ik in de wereld.

Tijd om afscheid te nemen.

Vaarwel, mijn goede raadgever!

Ik deed boodschappen voor mijn eigen twijfels - schaduwen...

En onderweg daarheen, Heer, mijn God,

Het spijt me niet de kralen van de resterende dagen te verliezen.

Het is in die delen dat de bron stroomt met Castal water,

Wintergroene laurier lonkt met koele takken,

En onderweg daarheen, Heer, mijn God,

Het spijt me niet de kralen van de resterende dagen te verliezen ...