Как-же вдруг - Александр Звинцов

Как же вдруг вышло так, я себя совсем извёл

Охватил душу мрак.

Ты ушла, и я ушёл.

И не ты и не я первым не простит.

Мы ж с тобой гордые и телефон молчит.

Я шатаюсь по ночным улицам

Без тебя будто мир опустел.

Пусть мечты твои все сбудутся

И, поверь, я совсем не хотел,

Чтобы стали чужими друг другу мы

И, когда расцветёт всё весной,

Чтоб пришёл этой горькой разлуки миг

И, остался, я болен тобой.

Давят дни суетой.

Мне друзья говорят:

«Что-то ты сам не свой, уж какой день подряд.

Раньше был веселей, на гитаре играл,

Позабудь ты о ней».

Кто-то повторял.

Я цветы положу у дверей твоих

На крыльце посижу.

Город спит, затих.

И когда выйдешь ты из дому с утра

Знай, что эти цветы вовсе не игра.

Hoe is het ineens gebeurd, ik heb mezelf helemaal uitgeput

Duisternis greep mijn ziel.

Jij ging weg en ik ging weg.

En jij noch ik zullen de eerste zijn om te vergeven.

Jij en ik zijn trots en de telefoon is stil.

Ik zwerf 's nachts door de straten

De wereld is leeg zonder jou.

Mogen al je dromen uitkomen

En geloof me, ik wilde helemaal niet,

Om vreemden voor elkaar te worden, hebben we

En als alles bloeit in de lente,

Om dit bittere scheidingsmoment te komen

En ik bleef, ik ben ziek van je.

Dagen worden verpletterd door ijdelheid.

Mijn vrienden zeggen tegen mij:

“Iets wat je zelf niet van jezelf bent, wat een dag op rij.

Was vroeger leuker, speelde gitaar,

Vergeet haar."

herhaalde iemand.

Ik zet bloemen voor je deur

Ik ga op de veranda zitten.

De stad slaapt, stil.

En als je 's ochtends het huis verlaat

Weet dat deze bloemen helemaal geen spel zijn.