La Mer, Les Étoiles Et Le Vent - Françoise Hardy

C’est drôle, on croit aimer la mer

La mer, on n’en voit pas le fond

La mer, on n’en voit pas la fin

Et toi, c’est plutôt le contraire

Toi, tu ne caches aucun mystère

C’est drôle, on croit aimer le vent

Le vent ne vous obéit pas

A son gré il vient et il va

Tu ne ressembles pas au vent

Toi qui t’attaches

A tous mes pas

Et l’on croit aimer les étoiles

Elles sont loin

Et elles brillent

Et l’on croit rêver aux étoiles

Comme on rêve à l’inaccessible

Que de distances entre elles et toi

Ce sont des choses qu’on ne dit pas

Que je ne devrais pas te dire

La mer, les étoiles et le vent

Depuis que je te vois sourire

Je ne les aime plus autant

Het is grappig, we denken dat we van de zee houden

De zee, je kunt de bodem niet zien

De zee, er komt geen einde aan

En jij, het is precies het tegenovergestelde

Jij, jij verbergt geen mysterie

Het is grappig, we denken dat we van de wind houden

De wind gehoorzaamt je niet

Naar zijn genoegen komt hij en hij gaat

Je lijkt niet op de wind

Jij die jezelf hecht

Op al mijn stappen

En we denken dat we van de sterren houden

Ze zijn ver

En ze schijnen

En je denkt dat je van de sterren droomt

Zoals men droomt van het ontoegankelijke

Hoeveel afstanden tussen hen en jou?

Dit zijn dingen die we niet zeggen

Dat ik je niet zou moeten vertellen

De zee, de sterren en de wind

Sinds ik je zag lachen

Ik vind ze niet meer zo leuk