Вилковская фантазия - Булат Окуджава

Как бы мне сейчас хотелось в Вилкове вдруг очутиться!

Там — каналы, там — гондолы, гондольеры.

Очутиться, позабыться, от печали отшутиться:

Ими жизнь моя отравлена без меры.

Там опять для нас с тобою дебаркадер домом служит.

Мы гуляем вдоль Дуная, рыбу удим.

И объятья наши часты, и над нами ангел кружит

И клянется нам, что счастливы мы будем.

Припев:

Там у пристани танцуют жок, а может быть, сиртаки:

Сыновей своих в солдаты провожают.

Все надеются: сгодятся для победы, для атаки,

А не хватит — значит, новых нарожают.

Как бы мне сейчас хотелось очутиться в том, вчерашнем,

Быть влюбленным, и не думать о спасенье,

Пить вино из черных кружек, хлебом заедать домашним,

Чтоб смеялась ты и плакала со всеми.

Припев.

Как бы мне сейчас хотелось ускользнуть туда, в начало,

К тем ребятам уходящим приобщиться,

И с тобою так расстаться у дунайского причала,

Чтоб была еще надежда воротиться.

Hoe zou ik willen dat ik mezelf plotseling in Vilkovo kon vinden!

Er zijn kanalen, er zijn gondels, gondeliers.

Word wakker, vergeet, lach verdriet weg:

Ze hebben mijn leven mateloos vergiftigd.

Ook daar dient de aanlegsteiger als een thuis voor jou en mij.

We wandelen langs de Donau, vissen.

En onze knuffels zijn frequent, en een engel cirkelt boven ons

En hij zweert ons dat we gelukkig zullen zijn.

Refrein:

Daar, op de pier, dansen ze jock, of misschien sirtaki:

Ze zien hun zonen af ​​als soldaten.

Iedereen hoopt: ze zullen geschikt zijn voor de overwinning, voor de aanval,

Maar alsof het niet genoeg is, betekent het dat er nieuwe worden geboren.

Hoe zou ik mezelf daarin willen vinden gisteren,

Om verliefd te zijn en niet aan verlossing te denken,

Drink wijn uit zwarte mokken, eet zelfgebakken brood,

Zodat je met iedereen lacht en huilt.

Refrein.

Hoe zou ik nu weg willen glippen, naar het begin,

Sluit je aan bij die jongens die vertrekken,

En dus afscheid van je nemen op de Donaupier,

Zodat er nog hoop is om terug te keren.