Песня о Земле - Владимир Высоцкий

Кто сказал: «Все сгорело дотла?

Больше в Землю не бросите семя»?

Кто сказал, что Земля умерла?

Нет!

Она затаилась на время.

Материнство не взять у Земли,

Не отнять, как не вычерпать моря.

Кто поверил, что Землю сожгли?

Нет!

Она почернела от горя.

Как разрезы, траншеи легли,

И воронки, как раны, зияют,

Обнаженные нервы Земли

Неземное страдание знают.

Она вынесет все, переждет.

Не записывай Землю в калеки!

Кто сказал, что Земля не поет,

Что она замолчала навеки?

Нет!

Звенит она, стоны глуша,

Изо всех своих ран, из отдушин.

Ведь Земля — это наша душа,

Сапогами не вытоптать душу!

Кто поверил, что Землю сожгли?

Нет, она затаилась на время.

Wie zei: “Alles is tot de grond toe afgebrand?

Gooi niet meer zaad in de aarde"?

Wie zei dat de aarde dood is?

Niet!

Ze verstopte zich een tijdje.

Moederschap kan niet van de aarde worden weggenomen,

Niet om mee te nemen, hoe de zee niet op te scheppen.

Wie geloofde dat de aarde verbrand was?

Niet!

Ze werd zwart van verdriet.

Als sneden, lagen loopgraven neer,

En trechters, zoals wonden, gapen,

Blootgestelde zenuwen van de aarde

Ze kennen onaards lijden.

Ze zal alles doorstaan, wacht maar af.

Schrijf de aarde niet in kreupelen!

Wie zei dat de aarde niet zingt,

Dat ze voor altijd zweeg?

Niet!

Ze belt, kreunt doof,

Van al je wonden, van ventilatieopeningen.

De aarde is tenslotte onze ziel,

Laarzen vertrappen de ziel niet!

Wie geloofde dat de aarde verbrand was?

Nee, ze verstopte zich een tijdje.