Медсестричка - Михаил Шуфутинский

В начале марта где-то снег сыпал до рассвета, на стриженых, без шапок и без

шляп,

С фамилией на бирке, в районы Индигирки из камер забирали на этап.

Там было множество мастей, улыбок, жестов, новостей, и посмотреть бы это все со

стороны —

Как будто в стареньком кино, друзья, не видевшись давно, сошлись на встречу

после длительной войны.

Как будто в стареньком кино, друзья, не видевшись давно, сошлись на встречу

после длительной войны.

Начальничек конвоя в колонну всех по трое погнал бегом через тюремный двор,

А у ворот на вышках со звездами мальчишки заученно проверили затвор.

Один метнулся на «рывок», но головой в сугроб кивок, и тело за ноги в подвал

поволокли,

И наплевать теперь ему на золотую Колыму и на раскопки крайнесеверной земли.

И наплевать теперь ему на золотую Колыму и на раскопки крайнесеверной земли.

Но сквозь метели сетку не разглядеть «запретку», стрелок с винтовкой малость

оплошал,

И пуля хоть куснула, но сердце обогнула, беглец еще прерывисто дышал.

В тюремном лазарете хирург при слабом свете доставленного сразу же на стол.

Накрашенная ярко девчонка-санитарка спешила и готовила укол.

Он заключенный — ну, и что ж?

Зато собою так хорош!

И сколько смертными

статьями не суди,

Но вот уже в который раз не оторвать ей робких глаз от этой сильной

забинтованной груди.

Но вот уже в который раз не оторвать ей робких глаз от этой сильной

забинтованной груди.

В натопленной палате под простыней, в халате, на стенке даже радио поет.

Торопятся недели, за решеткой звон капели, беглец уже и на ноги встает.

И так проходит день за днем, а сердце девичье огнем: знать, для любви решеток

нет и нету крыш.

Девчонка шепчет: «Мой родной, мне без тебя не жить одной, прокуратуре это разве

объяснишь?»

«Мой родной, мне без тебя не жить одной, прокуратуре это разве объяснишь?»

И вот апрельский вечер, охрана горбит плечи, несется санмашина через двор.

Взглянули по привычке: в кабине — медсестричка, работникам — «зеленый светофор».

И что на утро было там!

Хлопот конвою и постам: найти ни зека, ни сестричку не

могли.

И непонятно, почему им наплевать на Колыму и на раскопки крайнесеверной земли?

«Мой родной, мне без тебя не жить одной, прокуратуре это разве объяснишь?»

Begin maart viel er ergens sneeuw tot het ochtendgloren, op geschoren, zonder hoeden en zonder

hoeden,

Met de achternaam op de tag werden ze van de cellen naar het podium naar de Indigirka-districten gebracht.

Er waren veel pakken, glimlachen, gebaren, nieuws, en je kon het allemaal zien vanaf

zijkanten -

Als in een oude film spraken vrienden, die elkaar lange tijd niet gezien hadden, af met een ontmoeting

na een lange oorlog.

Als in een oude film spraken vrienden, die elkaar lange tijd niet gezien hadden, af met een ontmoeting

na een lange oorlog.

Het hoofd van het konvooi in de colonne reed iedereen met drie tegelijk door het gevangenisterrein,

En bij de poort op de torens met sterren, controleerden de jongens uit het hoofd het luik.

Een haastte zich naar de "eikel", maar een knik met zijn hoofd in de sneeuwbank, en het lichaam bij de benen in de kelder

gesleept,

En nu geeft hij niets om de gouden Kolyma en de opgravingen van het verre noordelijke land.

En nu geeft hij niets om de gouden Kolyma en de opgravingen van het verre noordelijke land.

Maar door het sneeuwstormnet zie je het "verbod" niet, de schutter met een geweer is een beetje

geblunderd

En de kogel beet zelfs, maar rond het hart, de voortvluchtige ademde nog steeds met tussenpozen.

In de ziekenboeg van de gevangenis werd de chirurg, in een zwak licht, onmiddellijk naar de tafel gebracht.

Het felgekleurde verpleegstermeisje had haast en bereidde een injectie voor.

Hij is een gevangene - dus wat?

Maar hij is zo goed!

En hoeveel stervelingen?

oordeel niet op artikelen,

Maar voor de zoveelste keer kunnen haar schuchtere ogen niet worden afgerukt van deze sterke

verbonden borst.

Maar voor de zoveelste keer kunnen haar schuchtere ogen niet worden afgerukt van deze sterke

verbonden borst.

In een verwarmde zaal, onder een laken, in een kamerjas, aan de muur, zelfs de radio zingt.

Weken vliegen voorbij, druppels rinkelen achter tralies, de voortvluchtige staat al op de been.

En zo gaat dag na dag voorbij, en het hart van het meisje staat in brand: om te weten, uit liefde voor roosters

geen en geen daken.

Het meisje fluistert: "Mijn liefste, ik kan niet alleen leven zonder jou, is het echt het parket?

uitleggen?"

"Mijn lief, ik kan niet alleen leven zonder jou, kun je dit uitleggen aan het parket?"

En hier is een aprilavond, de bewakers trekken hun schouders op, de ambulance snelt door het erf.

Ze keken uit gewoonte: er zat een verpleegster in de taxi, een 'groen stoplicht' voor de arbeiders.

En wat was er in de ochtend!

Het gedoe van het konvooi en de posten: noch de veroordeelde noch het kleine zusje vinden

zou kunnen.

En het is niet duidelijk waarom ze niets geven om Kolyma en de opgravingen van het verre noordelijke land?

"Mijn lief, ik kan niet alleen leven zonder jou, kun je dit uitleggen aan het parket?"