Конец охоты на волков - Владимир Высоцкий

Словно бритва, рассвет полоснул по глазам,

Отворились курки, как волшебный сезам,

Появились стрелки, на помине легки, —

И взлетели стрекозы с протухшей реки,

И потеха пошла — в две руки, в две руки!

Вы легли на живот и убрали клыки.

Даже тот, даже тот, кто нырял под флажки,

Чуял волчие ямы подушками лап;

Тот, кого даже пуля догнать не могла б, —

Тоже в страхе взопрел и прилег — и ослаб.

Чтобы жизнь улыбалась волкам — не слыхал, —

Зря мы любим ее, однолюбы.

Вот у смерти — красивый широкий оскал

И здоровые, крепкие зубы.

Улыбнемся же волчей ухмылкой врагу —

Псам еще не намылены холки!

Но — на татуированном кровью снегу

Наша роспись: мы больше не волки!

Мы ползли, по-собачьи хвосты подобрав,

К небесам удивленные морды задрав:

Либо с неба возмездье на нас пролилось,

Либо света конец — и в мозгах перекос, —

Только били нас в рост из железных стрекоз.

Кровью вымокли мы под свинцовым дождем —

И смирились, решив: все равно не уйдем!

Животами горячими плавили снег.

Эту бойню затеял не Бог — человек:

Улетающим — влет, убегающим — в бег…

Свора псов, ты со стаей моей не вяжись,

В равной сваре — за нами удача.

Волки мы — хороша наша волчая жизнь,

Вы собаки — и смерть вам собачья!

Улыбнемся же волчей ухмылкой врагу,

Чтобы в корне пресечь кривотолки.

Но — на татуированном кровью снегу

Наша роспись: мы больше не волки!

К лесу — там хоть немногих из вас сберегу!

К лесу, волки, — труднее убить на бегу!

Уносите же ноги, спасайте щенков!

Я мечусь на глазах полупьяных стрелков

И скликаю заблудшие души волков.

Те, кто жив, затаились на том берегу.

Что могу я один?

Ничего не могу!

Отказали глаза, притупилось чутье…

Где вы, волки, былое лесное зверье,

Где же ты, желтоглазое племя мое?!

…Я живу, но теперь окружают меня

Звери, волчих не знавшие кличей, —

Это псы, отдаленная наша родня,

Мы их раньше считали добычей.

Улыбаюсь я волчей ухмылкой врагу,

Обнажаю гнилые осколки.

Но — на татуированном кровью снегу

Наша роспись: мы больше не волки!

Als een scheermes sneed de dageraad mijn ogen open,

De triggers gingen open als magische sesam

Pijlen verschenen, licht in zicht, -

En libellen vlogen op uit de verrotte rivier,

En het plezier ging - twee handen, twee handen!

Je lag op je buik en verwijderde je tanden.

Zelfs degene, zelfs degene die onder de vlaggen dook,

Hij rook de wolvenkuilen met de voetzolen;

Degene die zelfs een kogel niet kon inhalen -

Hij schreeuwde het ook uit van angst en ging liggen - en verzwakte.

Zodat het leven lacht naar de wolven - niet hoorde -

Tevergeefs houden we van haar, monogaam.

Hier heeft de dood een mooie brede grijns

En gezonde, sterke tanden.

Laten we lachen met een wolvengrijns naar de vijand -

Honden hebben hun schoft nog niet ingezeept!

Maar - op de sneeuw getatoeëerd met bloed

Ons schilderij: we zijn geen wolven meer!

We kropen, pikten hondenstaarten op,

Hun verbaasde muilkorven optillen naar de hemel:

Ofwel is er vergelding over ons uitgestort vanuit de hemel,

Ofwel het einde van de wereld - en de hersenen zijn scheef, -

Ze sloegen ons alleen met ijzeren libellen.

We zijn doorweekt van bloed onder de loden regen -

En we verzoenden ons en besloten: we gaan toch niet weg!

Warme buiken deden de sneeuw smelten.

Dit bloedbad is niet door God begonnen - man:

Degenen die wegvliegen - opstijgen, degenen die weglopen - rennen ...

Een roedel honden, knoei niet met mijn roedel,

In een gelijk gevecht - we hebben geluk.

Wij zijn wolven - ons wolvenleven is goed,

Jullie zijn honden - en de dood is als een hond voor jullie!

Laten we glimlachen met de grijns van een wolf naar de vijand,

Om geruchten uit te roeien.

Maar - op de sneeuw getatoeëerd met bloed

Ons schilderij: we zijn geen wolven meer!

Naar het bos - daar zal ik er in ieder geval een paar van jullie redden!

Naar het bos, wolven, het is moeilijker om op de vlucht te doden!

Sta op, red de puppy's!

Ik ren rond voor halfdronken schutters

En ik roep de verloren zielen van wolven.

Degenen die nog leven, verstopten zich aan de andere kant.

Wat kan ik alleen doen?

Ik kan niets doen!

Ogen faalden, flair afgestompt ...

Waar zijn jullie, wolven, het voormalige bosdier,

Waar ben je, mijn geelogige stam?!

... Ik leef, maar nu omringen ze me

Dieren die de kreten van wolven niet kenden -

Dit zijn honden, onze verre verwanten,

Vroeger beschouwden we ze als prooi.

Ik glimlach met een wolvengrijns naar de vijand,

Ik leg rotte fragmenten bloot.

Maar - op de sneeuw getatoeëerd met bloed

Ons schilderij: we zijn geen wolven meer!