Песенка о Моцарте - Булат Окуджава

Моцарт на старенькой скрипке играет.

Моцарт играет, а скрипка поет.

Моцарт отечества не выбирает —

просто играет всю жизнь напролет.

Ах, ничего, что всегда, как известно,

наша судьба — то гульба, то пальба…

Не оставляйте стараний, маэстро,

не убирайте ладони со лба.

Где-нибудь на остановке конечной

скажем спасибо и этой судьбе,

но из грехов своей родины вечной

не сотворить бы кумира себе.

Ах, ничего, что всегда, как известно,

наша судьба — то гульба, то пальба…

Не расставайтесь с надеждой, маэстро,

не убирайте ладони со лба.

Коротки наши лета молодые:

миг —

и развеются, как на кострах,

красный камзол, башмаки золотые,

белый парик, рукава в кружевах.

Ах, ничего, что всегда, как известно,

наша судьба — то гульба, то пальба…

Не обращайте вниманья, маэстро,

не убирайте ладони со лба.

Mozart speelt een oude viool.

Mozart speelt en de viool zingt.

Mozart kiest zijn vaderland niet -

speelt het gewoon de hele tijd.

Ah, niets dat altijd bekend is

ons lot is nu een feestvreugde, dan een schietpartij ...

Verlaat geen inspanningen, maestro,

verwijder uw handpalmen niet van uw voorhoofd.

Ergens bij de laatste stop

laten we zeggen dank u aan dit lot,

maar van de zonden van hun eeuwige vaderland

niet om een ​​idool voor jezelf te creëren.

Ah, niets dat altijd bekend is

ons lot is nu een feestvreugde, dan een schietpartij ...

Neem geen afscheid van hoop, maestro,

verwijder uw handpalmen niet van uw voorhoofd.

Onze jonge zomers zijn kort:

ogenblik -

en verstrooien als op vuren,

rood hemdje, gouden schoenen,

witte pruik, kanten mouwen.

Ah, niets dat altijd bekend is

ons lot is nu een feestvreugde, dan een schietpartij ...

Let niet op, maestro,

verwijder uw handpalmen niet van uw voorhoofd.