Веришь – не веришь - Клавдия Шульженко, Борис Мандрус, Аркадий Островский

Поезд, оставив дымок,

В дальние скрылся края.

Лишь промелькнул огонек,

Словно улыбка твоя.

Тех же акаций кусты,

Та же цепочка огней,

Только уехала ты —

Стало в поселке темней.

Стало в поселке темней.

Гол и полгода, считай,

Рядом с тобою я жил.

Сколько я раз невзначай

Мимо тебя проходил.

Мог говорить не спеша,

Думал, что просто знаком.

Понял, как ты хороша,

Только с последним звонком.

Веришь — не веришь,

Только с последним звонком.

Поезд оставив дымок,

В дальние скрылся края

Лишь промелькнул огонек,

Словно улыбка твоя.

Смотришь ты вдаль, за окно,

К новой готовясь судьбе.

Знай, что в поселке родном

Кто-то грустит о тебе

Веришь- не веришь

Кто-то грустит о тебе

Trein die rook verlaat

Verborgen in de verre randen.

Gewoon een lichtflits

Zoals jouw lach.

Dezelfde acaciastruiken

Dezelfde keten van lichten

Je bent net vertrokken

Het werd donkerder in het dorp.

Het werd donkerder in het dorp.

Doel en zes maanden, tellen

Ik woonde naast je.

Hoe vaak heb ik terloops?

Aan jou voorbijgegaan.

Ik kon langzaam praten

Dacht dat het gewoon bekend was.

Ik realiseerde me hoe goed je bent

Alleen bij de laatste oproep.

Geloof - geloof niet

Alleen bij de laatste oproep.

De trein die rook verlaat

Verborgen in verre landen

Gewoon een lichtflits

Zoals jouw lach.

Je kijkt in de verte, uit het raam,

Klaarmaken voor een nieuw lot.

Weet dat in je geboortedorp

Iemand is verdrietig om je

Geloof - geloof niet

Iemand is verdrietig om je