Баллада о детстве - Владимир Высоцкий

Час зачатья я помню неточно.

Значит, память моя однобока.

Но зачат я был ночью, порочно,

И явился на свет не до срока.

Я рождался не в муках, не в злобе,

Девять месяцев - это не лет.

Первый срок отбывал я в утробе:

Ничего там хорошего нет.

Спасибо вам святители,

Что плюнули да дунули,

Что вдруг мои родители

Зачать меня задумали,

В те времена укромные,

Теперь - почти былинные,

Когда срока огромные

Брели в этапы длинные.

Их брали в ночь зачатия,

А многих даже ранее,

А вот живет же братия -

Моя честна компания.

Ходу, думушки резвые, ходу,

Слово, строченьки, милые, слово!

В первый раз получил я свободу

По указу от тридцать восьмого.

Знать бы мне, кто так долго мурыжил -

Отыгрался бы на подлеце,

Но родился и жил я и выжил,

Дом на Первой Мещанской в конце.

Там за стеной, за стеночкою,

За перегородочкой

Соседушка с соседушкою

Баловались водочкой.

Все жили вровень, скромно так:

Система коридорная,

На тридцать восемь комнаток -

Всего одна уборная.

Здесь зуб на зуб не попадал,

Не грела телогреечка.

Здесь я доподлинно узнал,

Почем она, копеечка.

Не боялась сирены соседка,

И привыкла к ней мать понемногу.

И плевал я, здоровый трехлетка,

На воздушную эту тревогу.

Да не все то, что сверху от бога -

И народ зажигалки тушил.

И, как малая фронту подмога,

Мой песок и дырявый кувшин.

И било солнце в три ручья,

Сквозь дыры крыш просеяно

На Евдоким Кириллыча

И Кисю Моисеевну.

Она ему: Как сыновья?

-

Да без вести пропавшие!

Эх, Киська, мы одна семья,

Вы тоже пострадавшие.

Вы тоже пострадавшие,

А значит обрусевшие.-

Мои - без вести павшие,

Твои - безвинно севшие.

Я ушел от пеленок и сосок,

Поживал - не забыт, не заброшен.

И дразнили меня "недоносок",

Хоть и был я нормально доношен.

Маскировку пытался срывать я,

- Пленных гонят,- чего ж мы дрожим?

Возвращались отцы наши, братья

По домам, по своим да чужим.

У тети Зины кофточка

С драконами, да змеями -

То у Попова Вовчика

Отец пришел с трофеями.

Трофейная Япония,

Трофейная Германия:

Пришла страна Лимония -

Сплошная чемодания.

Взял у отца на станции

Погоны, словно цацки, я,

А из эвакуации

Толпой валили штатские.

Осмотрелись они, оклемались,

Похмелились, потом протрезвели.

И отплакали те, кто дождались,

Недождавшиеся отревели.

Стал метро рыть отец Витькин с Генкой,

Мы спросили:- зачем?

- Он в ответ,

Мол, коридоры кончаются стенкой,

А тоннели выводят на свет.

Пророчество папашино

Не слушал Витька с корешом:

Из коридора нашего

В тюремный коридор ушел.

Да он всегда был спорщиком:

Припрешь к стене - откажется

Прошел он коридорчиком

И кончил стенкой, кажется.

Но у отцов свои умы,

А что до нас касательно,

На жизнь засматривались мы

Вполне самостоятельно.

Все - от нас до почти годовалых

Толковищу вели до кровянки,

А в подвалах и полуподвалах

Ребятишкам хотелось под танки.

Не досталось им даже по пуле,

В ремеслухе живи не тужи.

Ни дерзнуть, ни рискнуть, но рискнули -

Из напильников сделать ножи.

Они воткнутся в легкие

От никотина черные,

По рукоятки легкие

Трехцветные наборные.

Вели дела обменные

Сопливые острожники:

На стройке немцы пленные

На хлеб меняли ножики.

Сперва играли в фантики,

В пристенок с крохоборами,

И вот ушли романтики

Из подворотен ворами.

Было время и были подвалы,

Было дело и цены снижали.

И текли, куда надо, каналы

И в конце, куда надо, впадали.

Дети бывших старшин да майоров

До ледовых широт поднялись,

Потому, что из всех коридоров

Им казалось сподручнее вниз.

Ik herinner me het uur van conceptie onnauwkeurig.

Dus mijn geheugen is eenzijdig.

Maar ik werd 's nachts gemeen verwekt,

En hij kwam niet op tijd opdagen.

Ik ben geboren niet met pijn, niet met kwaadaardigheid,

Negen maanden is geen jaar.

Ik diende mijn eerste termijn in de baarmoeder:

Er is daar niets goeds.

Dankjewel heiligen

Wat spuugde en blies,

Wat als mijn ouders

Ze waren van plan om mij te verwekken

In die tijd afgelegen

Nu - bijna episch,

Als de deadlines enorm zijn

Dwaalde in etappes lang.

Ze zijn genomen op de nacht van conceptie,

En velen zelfs eerder

Maar de broeders leven -

Mijn eerlijke bedrijf.

Ik ga, mijn gedachten zijn speels, ik ga,

Woord, kleine regels, schat, woord!

Voor het eerst kreeg ik vrijheid

Bij decreet van de achtendertigste.

Ik zou graag willen weten wie er al zo lang mompelt -

Ik zou spelen op de schurk,

Maar ik ben geboren en leefde en overleefde,

Huis op First Meshchanskaya aan het einde.

Daar achter de muur, achter de muur,

Achter de partitie

Buurman met buurman

Ze gaven zich over aan wodka.

Iedereen leefde op één lijn, bescheiden zoals dit:

gang systeem,

Voor achtendertig kamers -

Er is maar één toilet.

Hier viel de tand niet,

De bodysuit werd niet warm.

Hier wist ik het zeker

Hoeveel is ze, een cent.

De buurman was niet bang voor de sirene,

En haar moeder raakte er beetje bij beetje aan gewend.

En ik spuugde, een gezonde driejarige,

Naar dit luchtalarm.

Ja, niet alles wat boven is van God -

En de mensen doofden de aanstekers.

En, als een kleine hulp aan de voorkant,

Mijn zand en lekkende kruik.

En de zon klopte in drie stromen,

Gezeefd door de gaten in de daken

Op Evdokim Kirillich

En Kisya Moiseyevna.

Ze vertelde hem: hoe gaat het met de zonen?

-

Ja, vermist!

Eh, Kitty, we zijn één familie,

Jij bent ook getroffen.

Jij bent ook slachtoffer

En dat betekent gerussificeerd.-

De mijne zijn de gevallenen

De jouwe - ging onschuldig zitten.

Ik ben gegaan van luiers en tepels

Leefde - niet vergeten, niet verlaten.

En ze plaagden me "klootzak",

Ook al was ik normaal.

Ik probeerde de vermomming te doorbreken

- Gevangenen worden gedreven - waarom beven we?

Onze vaders keerden terug, broeders

Thuis, bij zichzelf en bij anderen.

Tante Zina heeft een blouse

Met draken en slangen -

Dat bij Popov Vovchik

Vader kwam met trofeeën.

Trofee Japan,

Trofee Duitsland:

Het land van Limonia is gekomen -

Stevige koffer.

Geleend van mijn vader op het station

Schouderbanden, zoals tsatski, I

En van de evacuatie

De menigte stroomde burgers uit.

Ze keken rond, keken rond,

Ze kregen een kater en werden toen nuchter.

En zij die wachtten huilden

Degenen die niet wachtten brulden.

Vader Vitkin en Genka begonnen de metro te graven,

We vroegen: waarom?

- Hij antwoorde

Zoals, de gangen eindigen met een muur,

En de tunnels leiden naar het licht.

Papa's profetie

Niet naar Vitka geluisterd met een sidekick:

Vanuit onze gang

Hij ging de gevangenisgang in.

Ja, hij is altijd een ruziemaker geweest:

leun tegen de muur - weiger

Hij liep door de gang

En eindigde met een muur, zo lijkt het.

Maar vaders hebben hun verstand

En wat ons betreft,

We keken naar het leven

Vrij zelfstandig.

Iedereen - van ons tot bijna eenjarigen

De prater werd tot bloedvergieten geleid,

En in de kelders en semi-kelders

De kinderen wilden onder de tanks.

Ze kregen niet eens een kogel,

Treur niet in een ambacht.

Noch durven, noch risico's nemen, maar ze waagden een kans -

Maak messen van vijlen.

Ze blijven in de longen steken

Zwart van nicotine

Lichtgewicht door het handvat

Driekleurige wijzerplaten.

Wisselzaken gedaan

Snot bewakers:

Op de bouwplaats zaten de Duitsers gevangen

Ze ruilden messen voor brood.

Eerst speelden ze snoeppapiertjes,

In de muur met kruimels,

En de romantiek is weg

Van de poorten van dieven.

Er was een tijd en er waren kelders,

Er was een zaak en de prijzen werden verlaagd.

En stroomde waar nodig kanalen

En uiteindelijk vielen ze waar nodig.

Kinderen van voormalige voormannen en majoors

We klommen naar de ijsbreedtegraden,

Want uit alle gangen

Beneden leken ze zich meer op hun gemak te voelen.