Disparity - Svalbard

Transfixed upon the imperfections

Every rough edge of the presentation

I can pick apart all of my reasons

But still I can not rise above them

Have you always been so perfect?

Always known how to play the game?

It’s starting to look that way

Your construct leaves no human trace

And in the ditch of your path I lay

Nothing is coming together

Just fragmenting over and over

I need to stop putting my pen to paper

Lest I need one more hopeless reminder

One more portrait of a person

Who has failed to grow in any direction

Resenting my petty resentments

Never truly alive in the moment

My eyes keep glaring inward

If only looks could kill my thoughts

So preoccupied with my escape

That I have become always away

But all I’m packing are my doubts

And a broken heart I can’t take out

It’s so easy to fake the happiness now

To watch each other wield those smiles

Throwing people off the scent

Of years of futility and discontent

There’s so much disparity

Between the perfect image and the empty reality

Ask what does it matter

Not what does it mean

When you can have all the answers

But they will push you deeper in

Circles

Endless, pointless circles

Gefixeerd op de onvolkomenheden

Elke ruwe rand van de presentatie

Ik kan al mijn redenen uit elkaar halen

Maar toch kan ik niet boven hen uitstijgen

Ben je altijd zo perfect geweest?

Altijd al geweten hoe je de game moet spelen?

Daar begint het op te lijken

Je constructie laat geen menselijke sporen na

En in de greppel van je pad lag ik

Niets komt samen

Gewoon steeds weer fragmenteren

Ik moet stoppen met mijn pen op papier te zetten

Opdat ik nog een hopeloze herinnering nodig heb

Nog een portret van een persoon

Wie is er niet in geslaagd om in welke richting dan ook te groeien?

Mijn kleine wrok kwalijk nemen

Nooit echt levend in het moment

Mijn ogen blijven naar binnen turen

Als alleen blikken mijn gedachten konden doden

Zo bezig met mijn ontsnapping

Dat ik altijd weg ben

Maar alles wat ik inpak zijn mijn twijfels

En een gebroken hart kan ik niet uitschakelen

Het is zo gemakkelijk om het geluk nu te faken

Om elkaar te zien glimlachen

Mensen op het verkeerde been zetten

Van jaren van zinloosheid en ontevredenheid

Er is zoveel ongelijkheid

Tussen het perfecte beeld en de lege realiteit

Vraag wat maakt het uit

Niet wat het betekent

Wanneer je alle antwoorden kunt hebben

Maar ze zullen je dieper naar binnen duwen

Cirkels

Eindeloze, zinloze cirkels