Сияла ночь - Олег Погудин

Сияла ночь.

Луной был полон сад.

Лежали

Лучи у наших ног в гостиной без огней.

Рояль был весь раскрыт, и струны в нем дрожали,

Как и сердца у нас за песнею твоей.

Ты пела до зари, в слезах изнемогая,

Что ты одна — любовь, что нет любви иной,

И так хотелось жить, чтоб, звука не роняя,

Тебя любить, обнять и плакать над тобой.

De nacht scheen.

De tuin was vol maanlicht.

leggen

Balken aan onze voeten in een woonkamer zonder verlichting.

De piano stond helemaal open en de snaren trilden,

Like ons hart voor je lied.

Je zong tot het ochtendgloren, uitgeput in tranen,

Dat je alleen bent - liefde, dat er geen andere liefde is,

En dus wilde ik leven, zodat, zonder een geluid te laten vallen,

Hou van je, knuffel je en huil om je.