Карина - Женя Белоусов

Я уже не нужен, снег всему просвет,

Небосвод разрушен

Веры свет померк, дружбы нашей нет,

Мир тосклив и скушен.

Призрак одиночества влечет меня к себе,

В хрустальной тишине,

Улыбаясь мне

Что ж, опять во дворце его мне суждено бывать,

Краски растирать,

На холсте писать

Карину, Карину, Карину надежд паутину,

Карину, Карину, Карину души паутину.

Кисть послушно пишет нежный лик

С серыми глазами

Алый цвет на губах, как крик,

в сердце лед мечтаний

Мерцаньем теплых красок ожил светлый образ вновь,

Прежняя любовь,

Забытая тобой.

Поставлю ближе к свету старый мой мольберт,

В последний раз

Взгляну на милой мне портрет.

Карину, Карину, Карину надежд паутину,

Карину, Карину, Карину души паутину.

Ik ben niet meer nodig, de sneeuw is voor alles helder,

Firmament vernietigd

Geloof gedimd licht, onze vriendschap is niet,

De wereld is somber en saai.

De geest van eenzaamheid trekt me naar zich toe,

In kristal stilte

naar me glimlachen

Nou, ik ben voorbestemd om weer in zijn paleis te zijn,

verf wrijven,

Schrijf op canvas

Karina, Karina, Karina hoopt dat het web,

Karina, Karina, Karina ziel web.

De borstel schrijft gehoorzaam een ​​zacht gezicht

Met grijze ogen

Scarlet kleur op de lippen, als een schreeuw,

in het hart van het ijs van dromen

Het flikkeren van warme kleuren deed het heldere beeld weer herleven,

vroegere liefde

Door jou vergeten.

Ik zal mijn oude ezel dichter bij het licht zetten,

Laatste keer

Ik zal eens kijken naar mijn dierbare portret.

Karina, Karina, Karina hoopt dat het web,

Karina, Karina, Karina ziel web.