Я помню вечер - Юрий Морфесси

Я помню вечер — в доме спали,

Лишь мы с тобою, мой милый друг,

В аллее трепетно дрожали

За каждый шорох, каждый звук.

Руки пожатье, полуслово,

А в доме тихо, нет огня,

И только с неба голубого

Луна глядела на меня.

Я помню вечер, тускло зало,

Мерцали свечи впереди,

А на столе она лежала,

Скрестивши руки на груди.

В углу от горя рокового

Рыдал я, жизнь свою кляня.

Все так же с неба голубого

Луна светила на меня.

Свидетель жизни неудачной,

Ты ненавистна мне, луна,

Так не гляди в мой терем мрачный,

В решетку узкого окна.

И не буди того нескромно,

Что улеглось уж так давно,

Пускай на небе будет темно,

Как и в душе моей темно.

Ik herinner me de avond - ze sliepen in het huis,

Alleen jij en ik, mijn beste vriend,

Trillend in de steeg

Voor elk geritsel, elk geluid.

Handen schudden, een half woord,

En het huis is stil, er is geen vuur,

En alleen vanuit de blauwe lucht

De maan keek me aan.

Ik herinner me de avond, de hal was schemerig,

Kaarsen die vooruit flikkeren

En op de tafel lag ze,

Je armen kruisen voor je borst.

In de hoek van fataal verdriet

Ik snikte en vervloekte mijn leven.

Alles is hetzelfde vanuit de blauwe lucht

De maan scheen op mij.

Getuige van een mislukt leven

Ik haat je, maan,

Dus kijk niet in mijn sombere toren,

In de tralies van een smal raam.

En wees niet onbescheiden

Wat is er zo lang geleden verdwenen

Laat het donker zijn in de lucht

Alsof het donker is in mijn ziel.