Женщина в белом - Юрий Черкашин

Что-то в космосе нашем случилось, не знаю пока,

Загрустил мой пророк, на вопросы не знает ответов.

Наши самые лучшие дни затерялись в веках

И вернуть их нам не суждено по всем верным приметам.

По окну растекаются кляксами капли дождя,

И дрожат светофора глаза на стекле акварелью,

Я прошу, промолчи, я прошу, промолчи, уходя,

Переждём эту осень и встретимся снежной метелью.

ПРИПЕВ: Песня лета умолкла, остановка осиротела,

Разбросала рябина алые кисти.

Ах, как долго, как долго идёт эта женщина в белом

Сквозь парящие в дымке жёлтые листья.

Ах, как долго, как долго идёт эта женщина в белом

Сквозь парящие в дымке жёлтые листья.

Наш автобус уехал из города радостных встреч

И безоблачных солнечных дней, и чудес ожиданья.

А приехал в страну холодов.

Нам тепло не сберечь.

Мы застыли в раздумье — и как оттянуть миг прощанья?

Только окна домов почему-то так грустно глядят,

И смешалась слеза с уходящим воскресным весельем.

Я прошу, промолчи, я прошу, промолчи, уходя,

Переждём эту осень и встретимся снежной метелью.

ПРИПЕВ: Песня лета умолкла, остановка осиротела,

Разбросала рябина алые кисти.

Ах, как долго, как долго идёт эта женщина в белом

Сквозь парящие в дымке жёлтые листья.

Ах, как долго, как долго идёт эта женщина в белом

Сквозь парящие в дымке жёлтые листья.

Er is iets gebeurd in onze ruimte, ik weet het nog niet,

Mijn profeet is verdrietig, hij weet de antwoorden op vragen niet.

Onze beste dagen zijn verloren gegaan in eeuwen

En we zijn niet voorbestemd om ze terug te geven volgens alle ware tekenen.

Regendruppels verspreiden zich in vlekken over het raam,

En de ogen van het stoplicht trillen op het glas met aquarellen,

Ik vraag je om te zwijgen, ik vraag je om te zwijgen als je weggaat,

Laten we deze herfst afwachten en een sneeuwstorm ontmoeten.

CHORUS: Het lied van de zomer is stil, de stop is verweesd,

Verspreide lijsterbes scharlaken borstels.

Oh, hoe lang, hoe lang gaat deze vrouw in het wit

Door de gele bladeren die in de nevel zweven.

Oh, hoe lang, hoe lang gaat deze vrouw in het wit

Door de gele bladeren die in de nevel zweven.

Onze bus verliet de stad van vreugdevolle ontmoetingen

En onbewolkte zonnige dagen, en wonderen van verwachting.

En hij kwam naar het land van koud weer.

Warmte kunnen we niet besparen.

We verstijfden in gedachten - en hoe kunnen we het moment van afscheid uitstellen?

Alleen de ramen van de huizen zien er om de een of andere reden zo triest uit,

En een traan vermengde zich met de vertrekkende zondagse vrolijkheid.

Ik vraag je om te zwijgen, ik vraag je om te zwijgen als je weggaat,

Laten we deze herfst afwachten en een sneeuwstorm ontmoeten.

CHORUS: Het lied van de zomer is stil, de stop is verweesd,

Verspreide lijsterbes scharlaken borstels.

Oh, hoe lang, hoe lang gaat deze vrouw in het wit

Door de gele bladeren die in de nevel zweven.

Oh, hoe lang, hoe lang gaat deze vrouw in het wit

Door de gele bladeren die in de nevel zweven.