В объятиях утренней зари - Юрий Черкашин

В объятьях утренней зари

Я окунусь в прохладу трав,

И, душу, настежь отворив,

Отдам печаль свою ветрам.

Рассветный луч зажёг росу.

Туман клубится по земле.

Я всё с собой не унесу,

Я здесь хочу оставить след.

Среди берёзок и рябин

Я с детством нить ещё храню.

Среди некошеных долин

Я юность старостью сменю.

И пусть укроет листопад

Мои смятения и грусть.

А я без цели, наугад,

Уйду в туман и растворюсь.

In de armen van de ochtendgloren

Ik duik in de koelte van kruiden,

En, de ziel, wijd open,

Ik zal mijn verdriet aan de wind geven.

De dageraadstraal ontstak de dauw.

Mist dwarrelt over de grond.

Ik neem niet alles mee,

Ik wil hier een stempel drukken.

Tussen berken en lijsterbes

Ik heb nog steeds de draad sinds mijn kindertijd.

Tussen de ongemaaide valleien

Ik zal de jeugd vervangen door ouderdom.

En laat de herfst bedekken

Mijn verwarring en verdriet.

En ik ben doelloos, willekeurig

Ik zal de mist ingaan en oplossen.