Московская квартира - Юрий Черкашин

Между тенью и солнцем скользнул ветерок,

Прислонился к стеклу, дверь закрыл на замок.

Я дождался его после долгого сна.

Он мой пыл охладил, пыл вчерашнего дня.

Я увидел вдруг свечи, цветы и портрет.

Кто-то прятал их здесь от меня столько лет,

И Божественный свет проявился на цвет,

А я думал уже, что его больше нет.

Слева-шкаф, справа-стул, помню, ветер подул.

Из открытых дверей по вискам полоснул.

Снег на шапке моей таял, падая вниз.

Я был счастлив тогда, я пел песни на бис.

И бокалов трезвон из открытх окон

Рассыпался по городу, пел саксофон.

Заставая врасплох запоздавших гостей,

Бой курантов отмерил полжизни моей.

Занавески вразлет, сколько пили — не в счет,

Только чувствовал я, что уже Новый Год,

Что уже новый снег на балконе лежит.

И подруга моя не о том говорит.

А когда поутру шел по тонкому льду,

Черный кот норовил предо мной проскользнуть.

Запах ели бил в нос, было жалко до слез,

Что уже не догнать стук вагонных колес.

Я ушел тогда прочь, все равно было мне,

Что закончилась ночь, и, что начался день,

Чемодан мой большой на дороге стоял,

А я веткой стихи на сугробе писал.

Для меня был перрон, словно край всей земли,

И гадала на сон мне цыганка с детьми,

Только в мыслях давно подъезжал я к Москве

И хотел посмотреть на перрон из купе.

Я хотел помотреть на перрон из купе…

Een briesje gleed tussen de schaduw en de zon,

Hij leunde tegen het glas, deed de deur op slot.

Ik wachtte op hem na een lange slaap.

Hij bekoelde mijn enthousiasme, het enthousiasme van gisteren.

Ik zag opeens kaarsen, bloemen en een portret.

Iemand heeft ze hier zoveel jaren voor mij verborgen gehouden,

En het goddelijke licht verscheen op de kleur,

En ik dacht al dat hij er niet meer was.

Links staat een kleerkast, rechts staat een stoel, ik herinner me dat de wind waaide.

Hij sneed zijn slapen door de open deuren.

De sneeuw op mijn hoed smolt en viel naar beneden.

Ik was toen blij, ik zong toegiftliedjes.

En glazen klinken uit openstaande ramen

Verspreid over de stad, zong een saxofoon.

De late gasten verrassen,

De luidende klok mat de helft van mijn leven.

Gordijnen vliegen uit elkaar, hoeveel ze dronken telt niet,

Ik voelde gewoon dat het al nieuwjaar was,

Die nieuwe sneeuw ligt al op het balkon.

En daar heeft mijn vriend het niet over.

En toen ik 's morgens op dun ijs liep,

De zwarte kat probeerde voor me uit te glippen.

De geur van sparren bereikte mijn neus, het was jammer voor tranen,

Dat het niet meer mogelijk is om het geluid van wagenwielen in te halen.

Ik ging toen weg, het was allemaal hetzelfde voor mij,

Dat de nacht eindigde en dat de dag begon

Mijn grote koffer stond op de weg,

En ik schreef poëzie op een sneeuwjacht met een tak.

Voor mij was er een platform, zoals de rand van de hele aarde,

En een zigeunervrouw met kinderen vertelde me over mijn droom,

Alleen in gedachten reed ik lange tijd naar Moskou

En ik wilde vanuit de coupé naar het perron kijken.

Ik wilde vanuit de coupé naar het platform kijken...