Мой путь - Юлия Савичева

И не сосчитать, кого забрало время.

Только помнить тех, не давших утонуть.

Только миг всего, миг всего, всего одно мгновение;

И эта сцена, — таков мой путь.

Отнестись к годам, как к смене декораций.

Лишнее отбросить, обнажая суть.

Только я одна, я одна, — нет времени бояться

На этой сцене, — таков мой путь.

И не замечать обиды и везения,

Но почему тогда мне снова не уснуть?!

Сколько лет прошло, лет прошло, а я

Осталась та же на этой сцене, — таков мой путь!

На этой сцене, таков мой путь…

И не сосчитать, кого забрало время.

Только помнить тех, не давших утонуть.

Только миг всего, миг всего, всего одно мгновение;

И эта сцена, — таков мой путь.

Instagram Юлии:

Я все чаще задумываюсь о времени.

Казалось, только вчера я вышла на сцену в

растянутой майке.

Мне 4 года, а я помню почти каждую секунду того выступления.

Спустя мгновенье мне уже 16 и я — на «Фабрике».

Спустя еще мгновенье мне — 28,

и за спиной — тысячи километров моей страны и тысячи слушателей и зрителей

моих концертов.

Такова, наверное, мимолетность жизни.

А скорость смены событий,

лиц в жизни артиста, живущего сценой, зрителем, музыкой, еще быстрее;

все ощущается еще острее.

Именно об этом ощущении моя новая песня.

Я посвятила ее всем замечательным музыкантам, артистам и актерам,

кого с нами больше нет.

Я посвятила ее Людмиле Гурченко, Людмиле Зыкиной,

Валентине Толкуновой, Анне Герман, Елене Образцовой, Галине Вишневской,

Владимиру Высоцкому, Эдуарду Хилю, Илье Олейникову, Льву Дурову, Андрею Панину,

Александру Пороховщикову, Батырхану Шукенову, Жанне Фриске и всем тем,

кто делал жизнь каждого из нас немного светлее, понятнее и красивее.

Я очень горда, что с некоторыми из них я имела честь быть знакомой.

Спасибо.

En tel niet wie er de tijd voor nam.

Denk aan degenen die hen niet lieten verdrinken.

Gewoon een moment van alles, een moment van alles, gewoon een moment;

En deze scène is mijn manier.

Behandel de jaren als een verandering van omgeving.

Gooi overbodig, de essentie bloot.

Alleen ik ben alleen, ik ben alleen, er is geen tijd om bang te zijn

Op dit podium is dit mijn manier.

En om wrok en geluk niet op te merken,

Maar waarom kan ik dan niet weer in slaap vallen?!

Hoeveel jaren zijn verstreken, jaren zijn verstreken, en ik

Hetzelfde gebleven op dit podium - dit is mijn manier!

Op dit podium is dit mijn manier...

En tel niet wie er de tijd voor nam.

Denk aan degenen die hen niet lieten verdrinken.

Gewoon een moment van alles, een moment van alles, gewoon een moment;

En deze scène is mijn manier.

Julia's Instagram:

Ik denk steeds meer aan tijd.

Het leek nog maar gisteren dat ik het podium op ging in

uitgerekt overhemd.

Ik ben 4 jaar oud en ik herinner me bijna elke seconde van dat optreden.

Even later ben ik al 16 en sta ik in de "Fabriek".

Even later ben ik 28

en achter mijn rug liggen duizenden kilometers van mijn land en duizenden luisteraars en toeschouwers

mijn concerten.

Zo is misschien de vergankelijkheid van het leven.

En de snelheid van verandering van gebeurtenissen,

gezichten in het leven van een artiest die leeft op het podium, publiek, muziek, nog sneller;

alles voelt intenser.

Het is dit gevoel waar mijn nieuwe nummer over gaat.

Ik droeg het op aan alle geweldige muzikanten, artiesten en acteurs,

die niet meer bij ons is.

Ik droeg het op aan Lyudmila Gurchenko, Lyudmila Zykina,

Valentina Tolkunova, Anna German, Elena Obraztsova, Galina Vishnevskaya,

Vladimir Vysotsky, Eduard Khil, Ilya Oleinikov, Lev Durov, Andrey Panin,

Alexander Porokhovshchikov, Batyrkhan Shukenov, Zhanna Friske en al die anderen

die het leven van ieder van ons een beetje helderder, helderder en mooier heeft gemaakt.

Ik ben erg trots dat ik de eer heb gehad om met een aantal van hen kennis te maken.

Dank u.