Детская обида - YARMAK, Маша Собко

О песне: При участии Маши Собко

За окном идет снег, убогая квартира.

В доме нет отопления, по углам сыро.

Старая кровать, под ней много пыли.

Ни воды, ни света, за долги все отключили.

На окне сидит мальчик, двенадцать лет.

Мечтает, что зайдет мама, скажет: «Сынок, привет!

Как там в школе?

Что нового учили?

Читали книжки или может где-то были?»

И тут открылась дверь, разговор короткий:

— Сынок, пойди, купи матери водки!

— Мама, какой водки?

Я тебя люблю!

— Не слушаешь, я отца щас позову!

— Вы посмотрите на себя, да кем вы стали?

Люди семьями, а вы со мной хоть раз гуляли?

У всех детей День Рожденья, подарки, торты, свечи,

А у меня что есть?

Дома, только пьянки вечно.

— «Ах, ты, засранец, тебе так плохо жить?»

Батя взял ремень и давай меня лупить.

Безжалостно.

У меня руки в крови.

Выкинул за дверь: «Вот теперь здесь и живи».

Они дальше бухать, я на ступеньках в слезах.

Кровь, синяки, в душе детский страх.

«Почему все так?

И за что все это?

Нету никого, ни бабушки, ни деда.

Зачем мне эти родители-алкаши?

Боже, что мне делать?

Прошу, подскажи»

Тихо открыл дверь, забрал вещи с квартиры,

Бежал без остановки, минуты 3−4.

«Матушка-богородица, за что мне наказание?

Неужто жить без счастья мое призвание?»

Слезы на глазах, промокли ноги,

Я пришел к учительнице и уснул на пороге.

Припев:

Небо над головою, слезы сотру рукою.

Боже, прошу, ответь мне, в чем виноваты дети?

Небо над головою, слезы сотру рукою.

Боже, прошу, ответь мне, в чем виноваты дети?

Утро.

Меня нашли и забрали в дом.

Обогрели, накормили и спросили: «Что с лицом?»

Я молчал, увел глаза, мне было стыдно.

Все знали нашу семью.

Все было очевидно.

Нина Петровна обняла, как родного сына.

Взглянула мне в глаза, всплакнула и спросила:

«Давай мы заберем тебя, будешь жить с нами,

Но если хочешь, то можем отвести к маме».

«Не надо к маме!

Я вас очень прошу.

Можно я останусь, я ж тут не дышу.

Меня дома не ждут.

Я им не нужен!

Им наплевать на то, что жив, здоров я или простужен».

Она прижала руками и обняла покрепче.

Не знаю почему, но на душе мне стало легче.

Я остался жить, они меня растили:

Давали деньги, одевали и любили.

Ездили на дачу каждые выходные.

Чужие люди полюбили больше, чем родные.

Поставили на ноги, судьбу мою увидели,

Я с уважением говорил на них — Родители.

Годы шли, я вырос резко.

Бизнес, личный водитель, мерседес S-ка.

Уже своя семья, живем не тужа.

Тут звонок в дверь и на пороге два бомжа.

«Здрасьте, сынок, ты нас не узнал?

Это мама с папой, а ты что, не ждал?

Какой дом большой, а у нас нет квартиры.

Ты помнишь, как мы с отцом тебя любили.»

Я смотрю им в глаза — детская обида.

«Папа, это кто?», — спросила дочка Рита.

«Это наша внучка?»

«Нет, это моя дочь,

Нате на бутылку, убирайтесь прочь!»

Припев:

Небо над головою, слезы сотру рукою.

Боже, прошу, ответь мне, в чем виноваты дети?

Небо над головою, слезы сотру рукою.

Боже, прошу, ответь мне, в чем виноваты дети?

Присел на кресло, сердце упало в пятки.

Помню, как мы с отцом вместе играли в прятки.

Как мама из окна кричала: «Парни, кушать!»

И вот они пришли, я отказался слушать.

Были нормальные люди, когда ещё не пили.

Хотел спросить: «Где же вы раньше были?

Столько лет прошло, — мысли у камина,

Раньше был не нужен, тут вспомнили про сына!»

Но так нельзя, хоть на душе рубец.

Она — родная Мать, а он — родной Отец.

Сорвался с места, хватит судьбе страдать,

Забрал их в дом, Господь учил прощать!

Over het nummer: Met medewerking van Masha Sobko

Het sneeuwt buiten, een ellendig appartement.

Er is geen verwarming in huis, het is vochtig in de hoeken.

Een oud bed, er ligt veel stof onder.

Geen water, geen elektriciteit, alles was afgesloten wegens schulden.

Voor het raam zit een jongen van twaalf jaar.

Ze droomt dat haar moeder binnenkomt en zegt: “Zoon, hallo!

Hoe is het op school?

Wat heb je nieuw geleerd?

Heb je boeken gelezen of ben je ergens geweest?

En toen ging de deur open, het gesprek was kort:

"Zoon, ga wat wodka voor je moeder kopen!"

— Mam, wat voor wodka?

Ik houd van je!

- Niet luisteren, ik bel mijn vader nu meteen!

- Kijk naar jezelf, wat ben je geworden?

Mensen zijn families, heb je ooit met mij gewandeld?

Alle kinderen hebben een verjaardag, cadeautjes, taarten, kaarsjes,

En wat heb ik?

Thuis, alleen voor altijd drinken.

"Ah, klootzak, is het leven zo slecht voor je?"

Pap pakte de riem en laten we me verslaan.

Meedogenloos.

Ik heb bloed aan mijn handen.

Hij gooide het de deur uit: "Leef nu hier."

Ze blijven bonken, ik sta in tranen op de trap.

Bloed, blauwe plekken, kinderlijke angst in de ziel.

“Waarom is alles zo?

En waar is dit allemaal voor?

Er is niemand, noch grootmoeder noch grootvader.

Waarom heb ik deze dronken ouders nodig?

God, wat moet ik doen?

Vertel mij alstublieft"

Deed stilletjes de deur open, nam dingen mee uit het appartement,

Non-stop gelopen, 3-4 minuten.

'Moeder Moeder van God, waarom word ik gestraft?

Is het echt mijn roeping om zonder geluk te leven?

Tranen in de ogen, natte voeten,

Ik kwam naar de leraar en viel in slaap op de drempel.

Refrein:

De lucht is boven mijn hoofd, ik veeg de tranen weg met mijn hand.

God, vertel me alsjeblieft, wat zijn de kinderen de schuld?

De lucht is boven mijn hoofd, ik veeg de tranen weg met mijn hand.

God, vertel me alsjeblieft, wat zijn de kinderen de schuld?

Ochtend.

Ze vonden me en brachten me naar het huis.

Opgewarmd, gevoed en gevraagd: "Wat is er mis met het gezicht?"

Ik zweeg, keek weg, ik schaamde me.

Iedereen kende ons gezin.

Alles was duidelijk.

Nina Petrovna omhelsde me als haar eigen zoon.

Ze keek me in de ogen, huilde en vroeg:

"Laten we je meenemen, je zult bij ons wonen,

Maar als je wilt, kunnen we je naar mama brengen."

"Niet naar mama gaan!

Ik smeek u.

Mag ik blijven, ik adem hier niet.

Ik word niet thuis verwacht.

Ze hebben mij niet nodig!

Het maakt ze niet uit of ik leef, gezond ben of verkouden ben."

Ze vouwde haar handen in elkaar en omhelsde hem steviger.

Ik weet niet waarom, maar mijn hart voelde beter.

Ik bleef om te leven, ze voedden me op:

Ze gaven geld, kleedden zich en hielden van elkaar.

We gingen elk weekend naar het huisje.

Vreemdelingen hadden meer lief dan familieleden.

Ze zetten me op de been, ze zagen mijn lot,

Ik sprak respectvol met hen - Ouders.

Jaren gingen voorbij, ik groeide dramatisch op.

Zakelijk, persoonlijke chauffeur, Mercedes S-ka.

We hebben al ons eigen gezin, we leven niet hard.

Dan gaat de deurbel en staan ​​er twee daklozen op de drempel.

'Hallo jongen, herken je ons niet?

Dit zijn mama en papa, maar heb je niet gewacht?

Wat een groot huis, maar we hebben geen appartement.

Weet je nog hoe je vader en ik van je hielden?

Ik kijk ze in de ogen - een kinderachtige belediging.

“Papa, wie is dit?” vroeg dochter Rita.

"Is dit onze kleindochter?"

"Nee, dit is mijn dochter,

Stap op de fles, ga weg!"

Refrein:

De lucht is boven mijn hoofd, ik veeg de tranen weg met mijn hand.

God, vertel me alsjeblieft, wat zijn de kinderen de schuld?

De lucht is boven mijn hoofd, ik veeg de tranen weg met mijn hand.

God, vertel me alsjeblieft, wat zijn de kinderen de schuld?

Ik ging op een fauteuil zitten, mijn hart zonk in mijn hakken.

Ik herinner me hoe mijn vader en ik samen verstoppertje speelden.

Hoe mama uit het raam riep: "Jongens, eet!"

En toen kwamen ze, ik weigerde te luisteren.

Er waren normale mensen toen ze nog niet dronken.

Ik wilde vragen: “Waar was je eerder?

Er zijn zoveel jaren verstreken - gedachten bij de open haard,

Eerder was het niet nodig, toen herinnerden ze zich hun zoon!

Maar dit is niet mogelijk, zelfs niet als er een litteken op de ziel zit.

Zij is een inheemse moeder en hij is een inheemse vader.

Rende van de plek, genoeg lot om te lijden,

Hij nam ze mee naar huis, de Heer leerde vergeven!