Sons Of Thunder - Woe of Tyrants

There is no foothold here in these miry depths

Clawed fingers scraping flesh from bone

Frantic laughter bubbling throughout

Voice strained from screaming, parched and shrill

With each breath comes an influx of my waste

Beasts sovereign, circling, searching for their feast

Their mouths foaming, sensing blood in the dirty water

Its the primal craving which prevails disgust

But how did I get here?

The first of oh so many questions

Delayed are the angels melodies, ensnared in this bog

But this place is familiar

The sites, the sounds, the face of the beast

Breathing mirrors reflecting me, I share in their needs

The absence of love, abundance of filth

Left to consider the familiarity of my despair

Deprived innocence, I am deserving of this place

Entitlement, I have what I’ve chosen

The virgin weeping, blackened eyes dripping contempt

Actions and disgraces, I have many faces here

The frowning masks of the tragedy, many faces here

With one final glare my head slips under the mud

I reach, still finding nothing

Which I can grab to reach the surface again

Dimming into dark is the heart that fades away

I sink into the darkest deep

Finally I give in to the hands touch

Embracing what they say

I submit to the nightmare of the mire

Finding solace in the choice to fall into breathing

Depths, depths, depths

There is no foothold here in these miry depths

Clawed fingers scraping flesh from bone

Frantic laughter bubbling throughout

Voice strained from screaming, parched and shrill

Er is hier geen voet aan de grond in deze modderige diepten

Geklauwde vingers die vlees van bot schrapen

Uitzinnig gelach borrelt overal

Stem gespannen van geschreeuw, uitgedroogd en schel

Met elke ademhaling komt een toestroom van mijn afval

Soevereine beesten, cirkelend, op zoek naar hun feest

Hun monden schuimen, voelen bloed in het vuile water

Het is het oerbegeerte dat walging overheerst

Maar hoe ben ik hier terechtgekomen?

De eerste van o zo veel vragen

Vertraagd zijn de melodieën van de engelen, verstrikt in dit moeras

Maar deze plek is bekend

De sites, de geluiden, het gezicht van het beest

Ademhalingsspiegels die mij weerspiegelen, ik deel in hun behoeften

De afwezigheid van liefde, overvloed aan vuil

Links om de bekendheid van mijn wanhoop te overwegen

Beroofde onschuld, ik verdien deze plek

Recht, ik heb wat ik heb gekozen

De maagd huilende, zwartgeblakerde ogen druipende minachting

Acties en schande, ik heb hier veel gezichten

De fronsende maskers van de tragedie, vele gezichten hier

Met een laatste blik glijdt mijn hoofd onder de modder

Ik bereik, maar vind nog steeds niets

Die ik kan pakken om weer aan de oppervlakte te komen

Dimmen in het donker is het hart dat vervaagt

Ik zink weg in de donkerste diepte

Eindelijk geef ik toe aan de aanraking van de handen

Omarmen wat ze zeggen

Ik onderwerp me aan de nachtmerrie van de modder

Troost vinden in de keuze om te gaan ademen

Diepten, diepten, diepten

Er is hier geen voet aan de grond in deze modderige diepten

Geklauwde vingers die vlees van bot schrapen

Uitzinnig gelach borrelt overal

Stem gespannen van geschreeuw, uitgedroogd en schel