Pearls Before Swine - Woe of Tyrants

But my, the pearls still shine

Ignited by the fiery eyes

My God, I can’t bare it

Let me roll amidst this mud

So far I’ve found the answer in this pen

Don’t take it away, I think it’s right

It feels right, just let me stay content

I can’t see the truth, it’s just too bright

I’ll grant the anarchy, is raging in this sty

I call my home and the flies that squeal around me

Direct which way I’ll go

But this is not enough

To cause me to stop and think of the world

All of the creatures, outside the walls

Running so free and clear

With no cage to keep them in check

The food which they eat is growing from seeds

Which come from the branches just overhead

The trees which are showered with light and rain

Abundantly from above

I’ll consume almost anything I see

While avoiding the pearls as they’re way too shiny to eat

I’ll stick to the mud where I can stand, for as long as I can

The storm is rising, my feats are dying

In a whirlwind of empty, filthy lies

Lies, day is gone

The moon is not giving me enough to see

I wander aimlessly across the soil

Until the light hits my feet

And the creatures running free

With pearls around their neck

They see, it’s in the darkest part of life

That I can recognize the need for the light

Of the night to be in me

Maar mijn, de parels schijnen nog steeds

Ontstoken door de vurige ogen

Mijn God, ik kan het niet verdragen

Laat me door deze modder rollen

Tot nu toe heb ik het antwoord gevonden in deze pen

Neem het niet weg, ik denk dat het juist is

Het voelt goed, laat me tevreden blijven

Ik zie de waarheid niet, het is gewoon te fel

Ik gun de anarchie, woedt in deze stal

Ik noem mijn thuis en de vliegen die om me heen gillen

Direct welke kant ik op ga

Maar dit is niet genoeg

Om ervoor te zorgen dat ik stop en aan de wereld denk

Alle wezens, buiten de muren

Zo vrij en duidelijk rennen

Zonder kooi om ze in bedwang te houden

Het voedsel dat ze eten, groeit uit zaden

Die komen van de takken net boven je hoofd

De bomen die overladen zijn met licht en regen

Overvloedig van boven

Ik consumeer bijna alles wat ik zie

Terwijl je de parels vermijdt, omdat ze veel te glanzend zijn om op te eten

Ik blijf bij de modder waar ik kan staan, zo lang als ik kan

De storm stijgt, mijn prestaties sterven uit

In een wervelwind van lege, smerige leugens

Leugens, de dag is voorbij

De maan geeft me niet genoeg om te zien

Ik dwaal doelloos over de grond

Tot het licht mijn voeten raakt

En de wezens die vrij rondlopen

Met parels om hun nek

Ze zien, het is in het donkerste deel van het leven

Dat ik de behoefte aan het licht kan herkennen

Van de nacht om in mij te zijn