Hail the Count - Woe of Tyrants

Inflicting arms extended to ground;

outstretched frail.

Able

bodies toiling in the fields

below.

A heartfelt slap in forced

emotion, shaking bouts allow

incentive.

There’s an invitation

passed along the lines up to the

house, the count will vacate

tonight.

Glancing down one last

time, in hopes of catching their

eye and oh my, he does enjoy these

petty torments.

Look beyond

welcome, a fleeting peace as he soars away northbound;

a rest for

the weary.

A fleeting peace as the devil flies away.

The torches

of nighttime igniting, there will

be no break from the labor now, as the quota must be met.

Behind the

wounds of the toiling pawns'

resentment, strain faced demons

overlook the land.

The blind

mans' word rings an infinite

wisdom, senses empowered by an overly sensitive hand.

They

best behave or they face an end,

immunity granted for only work to bones extent.

With the eyes ever

watching, ever knowing the rules

we’ve broken they always see.

With a stare into a pale circle,

we’re weeping and gnashing.

We remember the past, our families.

Look beyond welcome, fleeting

peace as he soars home southbound,

no rest for the weary, and no peace as the devil feels

dismay.

Better behave, oh how

you must behave, a finger to touch

the scar upon your cheek.

As though sparked by the light cast

upon them, together they fault at no dismay and their spirits won’t

be broken.

From here I view this

as almost a dream, forgotten, I fall to my knees and witness the

onslaught of peon divine.

And we must hail the count, in excess

you’ll be found, follow onward

round you’ll go it will not stop.

They always ask the question of why it’s them that is condemned

and left to worship folly of man.

Better behave, oh how you must

behave.

My finger will touch a new scar upon your cheek

Het toebrengen van wapens uitgestrekt naar de grond;

uitgestrekt zwak.

Bekwaam

lichamen die zwoegen in de velden

onderstaand.

Een oprechte klap in geforceerd

emotie, schudden periodes toestaan

beloning.

Er is een uitnodiging

doorgegeven langs de lijnen tot aan de

huis, de graaf zal verlaten

vanavond.

Nog een laatste blik

tijd, in de hoop hun te vangen

oog en oh, hij geniet hier wel van

kleine kwellingen.

Kijk verder dan

welkom, een vluchtige vrede terwijl hij wegvliegt naar het noorden;

een rust voor

de vermoeide.

Een vluchtige vrede terwijl de duivel wegvliegt.

de fakkels

van nachtelijke ontbranding, zal er

wees nu geen pauze van de arbeid, aangezien het quotum moet worden gehaald.

Achter de

wonden van de zwoegende pionnen

wrok, spanning geconfronteerd met demonen

het land overzien.

De blinde

het woord van de man klinkt oneindig

wijsheid, zintuigen gesterkt door een overgevoelige hand.

Zij

zich het beste gedragen of ze worden geconfronteerd met een einde,

immuniteit verleend voor alleen werk tot botten.

Met de ogen ooit

kijken, ooit de regels kennen

we hebben gebroken, ze zien het altijd.

Met een blik in een bleke cirkel,

we huilen en knarsen.

We herinneren ons het verleden, onze families.

Kijk verder dan welkom, vluchtig

vrede terwijl hij naar huis vliegt in zuidelijke richting,

geen rust voor de vermoeiden, en geen vrede zoals de duivel voelt

verslagenheid.

Je kunt je beter gedragen, oh hoe?

je moet je gedragen, een vinger om aan te raken

het litteken op je wang.

Alsof het wordt aangewakkerd door het licht

op hen, samen bekritiseren ze zonder ontsteltenis en hun geest zal niet

gebroken zijn.

Vanaf hier bekijk ik dit

als bijna een droom, vergeten, val ik op mijn knieën en ben getuige van de

aanval van Peon Divine.

En we moeten de graaf begroeten, in overmaat

je wordt gevonden, ga verder

je zult gaan, het houdt niet op.

Ze stellen altijd de vraag waarom zij het zijn die worden veroordeeld

en achtergelaten om de dwaasheid van de mens te aanbidden.

Je kunt je beter gedragen, oh wat moet je?

gedragen.

Mijn vinger zal een nieuw litteken op je wang aanraken