The Garden of Fire - Wilderun

Countless years have come and gone

And still we dig

Into the ocean’s skin for fire

Skies collapse with ease

And still we fly

Cloaked by our united disguise

See what I see

Harness your need

Fear what I fear

As you near

Stairs of trust descend

For far too long

Into the wild’s heart, its mire

Survival takes control

We lose our will

Want contorts to need

As we feel death’s chill

I’ll cry your name if you aim the arrow

If your wrath unveils

But I’ll retreat if light shows your essence

If your ire fails

There’s no escape from this cave of liars

When they all feast inside my eyes

Instead of tearing bard from dead oak

I rip flesh from bone

I could’ve drained the blood from our dreams

But I take my own

So if I paint the scene of a man truly lost

In a spiraling web

Will you forget that my hand only grasped

One single thread?

If you reach deep into the ground

You will find the deceiver’s crown unbound

Drowning in the sea of dust and crooked thoughts

You finally learn that it was not you for whom I fought

A reflection lives inside your gentle heart

Seek its gaze and watch as you pull yourself part

We’ve reached the cusp of land and sea

And I feel the world pour over me

So I’ll take the road to the stars

And forget why I trekked so far

Deep in the sea of my twisted ways

You finally see my words set ablaze

Burn every plea, burn through me

I could live forever

I could dream forever

In the garden of fire

I’ve grown so tired

But I could fight forever

And battle any weather

In the garden of fire

For now we will surrender to the fading sun

We’ll wake and we will find intention and action are one

So don’t despair if you can’t find your mind

For tonight we drink together from the goblet of time

Talloze jaren zijn gekomen en gegaan

En toch graven we

In de huid van de oceaan voor vuur

Luchten storten met gemak in

En toch vliegen we

Verhuld door onze verenigde vermomming

Zien wat ik zie

Benut je behoefte

Vrees wat ik vrees

Als je in de buurt bent

Trappen van vertrouwen dalen af

Voor veel te lang

In het hart van de wildernis, zijn modder

Overleven neemt de leiding

We verliezen onze wil

Wil je verdraaiingen nodig hebben?

Omdat we de kilte van de dood voelen

Ik roep je naam als je op de pijl richt

Als je toorn aan het licht komt

Maar ik trek me terug als licht je essentie laat zien

Als je ire mislukt

Er is geen ontsnappen aan deze grot van leugenaars

Als ze allemaal feestvieren in mijn ogen

In plaats van bard van dode eik te scheuren

Ik scheur vlees van bot

Ik had het bloed uit onze dromen kunnen laten wegvloeien

Maar ik neem mijn eigen

Dus als ik de scène schilder van een echt verloren man

In een spiraalvormig web

Wil je vergeten dat mijn hand alleen greep?

Een enkele draad?

Als je diep in de grond reikt

Je zult de kroon van de bedrieger ongebonden vinden

Verdrinken in de zee van stof en kromme gedachten

Je leert eindelijk dat jij het niet was voor wie ik vocht

Een reflectie leeft in je zachte hart

Zoek zijn blik en kijk hoe je jezelf uit elkaar trekt

We hebben de grens van land en zee bereikt

En ik voel de wereld over me heen stromen

Dus ik neem de weg naar de sterren

En vergeet waarom ik zo ver heb gereisd

Diep in de zee van mijn verdraaide wegen

Eindelijk zie je mijn woorden in vuur en vlam staan

Brand elk pleidooi, brand door mij heen

Ik zou voor altijd kunnen leven

Ik zou voor altijd kunnen dromen

In de tuin van vuur

Ik ben zo moe geworden

Maar ik zou voor altijd kunnen vechten

En vecht tegen elk weer

In de tuin van vuur

Voor nu zullen we ons overgeven aan de vervagende zon

We zullen wakker worden en we zullen ontdekken dat intentie en actie één zijn

Dus wanhoop niet als je je geest niet kunt vinden

Voor vanavond drinken we samen uit de beker der tijd