Всё мимолётно - Вячеслав Добрынин

Устало лег на плечи дождливый поздний вечер,

И в доме только слышен негромкий стук часов.

И свет горит неярко, и в этом полумраке

Мелькают силуэты ушедших вдаль годов.

А ветер тучи носит, в окно стучится осень

Унылой долгой песней холодного дождя.

Как книгу, жизнь листаю, и жадно вспоминаю,

Чего забыть не в силах и много лет спустя.

Припев:

Все мимолетно — и жизнь, и счастье, и любовь.

Все мимолетно, но вспоминаю вновь и вновь

Приморский город, твой взгляд и голос,

Который мне, как и тогда, волнует кровь.

Все это было, было… Как вихрем закружило…

Казалось, друг для друга мы созданы с тобой.

Но это лишь казалось, и потому осталось

Всего лишь только мигом, подаренным судьбой.

Припев:

Все мимолетно — и жизнь, и счастье, и любовь.

Все мимолетно, но вспоминаю вновь и вновь

Приморский город, твой взгляд и голос,

Который мне, как и тогда, волнует кровь.

Lag vermoeid op de schouders van een regenachtige late avond,

En in huis hoor je alleen het zachte tikken van de klok.

En het licht brandt zwak, en in deze schemering

De silhouetten van de jaren die in de verte zijn verdwenen flikkeren.

En de wind draagt ​​wolken, de herfst klopt op het raam

Een saai lang lied van koude regen.

Als een boek blader ik door het leven en herinner me gretig,

Iets wat je zelfs vele jaren later niet meer kunt vergeten.

Refrein:

Alles is vluchtig - en leven, en geluk, en liefde.

Alles is vluchtig, maar ik herinner het me keer op keer

Kuststad, jouw uiterlijk en stem,

Wat voor mij, net als toen, het bloed opwindt.

Dit alles was, was... Als een wervelwind die ronddraaide...

Het leek alsof we voor elkaar waren gemaakt met jou.

Maar het leek alleen maar, en daarom bleef het

Gewoon een moment gegeven door het lot.

Refrein:

Alles is vluchtig - en leven, en geluk, en liefde.

Alles is vluchtig, maar ik herinner het me keer op keer

Kuststad, jouw uiterlijk en stem,

Wat voor mij, net als toen, het bloed opwindt.