Он шёл наугад... - Воскресение, Алексей Романов

Он шел наугад

Он шел, спотыкаясь в бреду,

По тонкому льду.

И был снегопад,

И след потерялся в снегу

На том берегу.

Слезой по щеке

Сползают остатки снегов

С крутых берегов.

И лёд на реке

Растает своей чередой,

И станет водой.

Он шёл в темноту,

И бездна казалась видна

До самого дна.

А я на свету

Никак не могу рассмотреть

Хотя-бы на треть.

Хотя бы понять

Удачлив он был или смел,

И как он посмел

Беспечно ронять,

Как в воду бросают гроши,

Осколки души.

Но кажется мне,

Стоит он и машет рукой

За синей рекой.

И, словно во сне,

Бегу, задыхаясь, к нему

В кромешную тьму.

Но только шагну,

Уходит земля из-под ног

И в горле комок.

Лишь только взгляну,

Как след потерялся в снегу

На том берегу

Hij liep willekeurig

Hij liep, struikelend in delirium,

Op dun ijs.

En het sneeuwde

En het pad verdwaalde in de sneeuw

Op die oever.

Traan over je wang

De rest van de sneeuw valt

Van de steile oevers.

En ijs op de rivier

Het groeit op zijn beurt,

En het wordt water.

Hij liep de duisternis in

En de afgrond leek zichtbaar te zijn

Tot op de bodem.

En ik ben in de wereld

ik kan het niet overwegen

Minstens een derde.

Begrijp in ieder geval

Of hij nu geluk had of dapper,

En hoe durft hij?

achteloos laten vallen,

Hoe centen in het water worden gegooid,

Ziel scherven.

Maar het lijkt mij

Hij staat op en zwaait met zijn hand

Voorbij de blauwe rivier.

En als in een droom,

Ik ren, buiten adem, naar hem toe

In totale duisternis.

Maar ik zet gewoon een stap

De grond glijdt onder je voeten weg

En een brok in mijn keel.

Kijk maar even

Hoe het pad verdwaalde in de sneeuw

Op die kust