Дядя Вова - Виталий Аксёнов

Привет, товарищи-друзья, ой, бродяги,

кореша.

Приглашаю, заходите в дом ко мне.

Скоротаем вечерок, помидорчик, огурок,

Дядя Вова вам расскажет о себе.

О себе и о судьбе и о небесах,

О себе и о беде, что я скушал сам.

Зоны детства-интернаты, и палаты,

будто хаты.

Укрывали нашу детскую мечту.

Как нужда теснила детство, я вгрызался

с малолетства.

В беспредельную людскую мерзлоту.

Батя тоже мой в дорогах, всё в железах

да острогах,

Высылал лишь словом ветра мне,

держись.

Мама тож под номерочком, где-то варежки

носочки,

С молоком еёным взял я эту жизнь.

Так вот жили и вскормили на блатных

руках.

Забурили, заклеймили в жутких рудниках.

Я вгонял овец в загоны, загружал грехи

вагоны,

Но не быть другим мне, Господи, прости.

Улеглись дела на плечи, знаю в крысах

не отмечен.

И на общее по мере заносил.

Далека дорога моя-вёрсты, тяжкая

нужда и удача-сёстры.

Только вот с тобой мы браток знали:

слова, дела-единые мосты.

А что теперь в понятьях-на мели встали, жалкие душонки своё взяли.

Временем и бурей повалены наши кресты.

Разошлась судьба кнутами, пишет

жгучими дождями,

Не кино я, брат смотрю, а жизнь живу.

Знаю как нутро полощут, не по книгам,

а на ощупь

И что мне Господь послал в рюкзак

сложу.

Впрочем, ну к чему рассказ, кто чего напел.

Я же с каждым здесь из вас с одной

тарелки ел.

Только что-то вот проколы, едем- разные вагоны.

Да и разные как видно поезда.

До хрена теперь мурчащих, только мало настоящих.

И отцов, дедов забыта правота.

Слава Богу держит сила, эта гниль не зацепила,

Не смотри что однорукий-разгребу.

И сломать меня попробуй, закатай

в асфальт-дорогу,

Я же вылезу, воскресну, доползу.

Ради Веры Православной и детей покой,

Ради Матушки Преславной выну ливер

твой.

Назначай братва мне встречу, за своё

всегда отвечу,

И что выдернуть сумел,-я не отдам.

Хоть в соболях я, баргузинах, хоть

в каретах, лимузинах,

Или тащит меня под руку нужда.

Хоть недугами болею, чем смогу, тем

подогрею.

Но таким же останусь навсегда.

Далека дорога моя-дали, сколько лошадей за этап сняли.

Сколько на муку в жерновах-время,

жгут мне душу грехи-костры.

Ох, и тяжела эта ноша-бремя, палки

в колёса,-мне сучье семя.

Давит сугробами зима всё пуще,

дотянуть бы, брат до весны.

Ломят ветра,-мы теряем лучших,

рваные носы, да больные души.

Но время пришло, брат, поднимать

наши кресты.

Hallo, medevrienden, oh, zwervers,

hulpje.

Ik nodig je uit om in mijn huis te komen.

We passeren de avond, tomaat, komkommer,

Oom Vova zal je over zichzelf vertellen.

Over mezelf en over het lot en over de hemel,

Over mezelf en over het ongeluk dat ik zelf heb gegeten.

Kinderkostscholen en -afdelingen,

zoals huizen.

Overdekte onze kinderdroom.

Zoals ik een drukke jeugd nodig heb, beet ik in

van kinds af aan.

In de grenzeloze menselijke permafrost.

Mijn vader is ook onderweg, alles zit in de klieren

ja gevangenissen,

Hij stuurde me slechts een woord van de wind,

hou vol.

Mama staat ook onder het nummer, ergens wanten

sokken,

Met haar melk nam ik dit leven.

Dus leefden ze en voedden ze zich met dieven

handen.

Geboord, gebrandmerkt in verschrikkelijke mijnen.

Ik dreef schapen in hokken, geladen zonden

wagens,

Maar ik kan niet anders zijn, Heer, vergeef me.

Dingen zijn op de schouders neergedaald, ik weet het bij ratten

niet gemarkeerd.

En hij bracht het zoveel mogelijk naar de generaal.

Mijn weg is ver, verst, zwaar

nood en fortuin zijn zusters.

Alleen met jou kenden we broers:

Woorden en daden zijn één brug.

En wat nu in begrip is - ze liepen vast, ellendige kleine zielen eisten hun tol.

Tijd en storm hebben onze kruisen omver geworpen.

Het lot verstrooid met zwepen, schrijft

brandende regens,

Ik kijk geen film, mijn broer, maar ik leef het leven.

Ik weet hoe ze van binnen spoelen, niet volgens boeken,

maar door aanraking

En wat de Heer me stuurde in mijn rugzak

Ik zal het neerleggen.

Maar goed, waarom het verhaal, wie wat zong.

Ik ben met ieder van jullie hier met één

borden gegeten.

Alleen iets hier lekt, we gaan - verschillende auto's.

Ja, en blijkbaar verschillende treinen.

Verdomd spinnend nu, alleen een paar echte.

En vaders, grootvaders, gelijk wordt vergeten.

Godzijdank houdt de kracht vast, deze rot ving niet op,

Kijk niet die eenarmige hark.

En probeer me te breken, oprollen

in de asfaltweg,

Ik zal eruit komen, opstaan, kruipen.

In het belang van het orthodoxe geloof en kinderen, vrede,

Omwille van Moeder Glorieus zal ik een lever eruit halen

uw.

Maak een afspraak met mij, broeders, voor jullie

ik zal altijd antwoorden

En wat ik eruit heb weten te halen, zal ik niet opgeven.

Ook al ben ik in sables, Barguzins, zelfs

in rijtuigen, limousines,

Of de behoefte sleept me bij de arm.

Hoewel ik last heb van kwalen, dan kan ik, de

opwarmen.

Maar ik zal voor altijd dezelfde blijven.

Mijn weg is ver, ze hebben me gegeven hoeveel paarden ze voor het podium hebben gehaald.

Hoeveel voor meel in molenstenen - tijd,

zonden-vreugdevuren branden mijn ziel.

Oh, en zwaar is deze last, stokken

in de wielen, - Ik ben een bitch seed.

Winter verplettert steeds meer met sneeuwbanken,

houd het vol, broeder, tot de lente.

De wind breekt, we verliezen de beste,

gescheurde neuzen en zieke zielen.

Maar de tijd is gekomen, broeder, om op te staan

onze kruisen.