Манфред - Виконт

Очень странно,

Отчего не дует ветер.

Неустанно

Я шепчу: «За всё в ответе

Я не устану никогда,

Я… я на стыке тьмы и дня.»

Ураганным

Вихрем сжёг любовь нелепо,

Столь желанным

Было выбить власть у неба…

Я не устану умолять,

Я продолжаю гибель звать.

Выбросит силой из сна

Хватка холодных когтей.

Сила моя против нас,

Жизнь не вернётся за ней.

Кто я — исчадие зла,

Демон из каменных стен

Или бессмертный дурак,

Узник любовных страстей.

В круговерти

Я хлестал бичом из мрака,

Духи смерти

Подчинялись мне без драки,

Но отчего же мир так мал…

Вновь я нашёл и потерял.

Heel vreemd,

Waarom waait de wind niet?

meedogenloos

Ik fluister: "Voor alles in het antwoord

Ik zal nooit moe worden

Ik... ik ben op het kruispunt van duisternis en dag.'

Orkaan

Wervelwind verbrandde liefde belachelijk

zo gewenst

Het was om macht uit de lucht te kloppen ...

Ik zal niet stoppen met bedelen

Ik blijf de dood noemen.

Met geweld uit de slaap worden gegooid

Een greep van koude klauwen.

Mijn kracht is tegen ons

Het leven komt niet terug voor haar.

Wie ben ik - een duivel van het kwaad,

Stenen muur demon

Of een onsterfelijke dwaas

Een gevangene van liefdespassies.

in wervelwind

Ik sloeg met een zweep uit de duisternis,

Geesten van de dood

Gehoorzaam me zonder een gevecht

Maar waarom is de wereld zo klein...

Opnieuw vond en verloor ik.