Bienvenue - Vanna

Don’t wait for rivers to flood, just to keep you afloat

Don’t wait for mountains to fall, just to get across

And I’ve never seen lights quite like these

Glowing and bursting for me

And times never ceased or stopped for me, but suddenly I control all I see

When did these faces need me to be everything I could be?

When did these words breathe life into the deceased?

Don’t wait for rivers to flood, just to keep you afloat

Don’t wait for mountains to fall, just to get across

Any path that you take that you didn’t pave is the wrong one

And anybody who waits in the rain will drown in the flood

And anybody who makes the climb knows the view is worth the time

Bbut the battle of if I’ll ever get there is the problem

How much can I take 'til I call it quits?

How long can my legs keep running like this?

Until they give in, until my liver gives up

My lungs are blackened, but that’s how I like them

I’m pushing the limits until they push me back

I’m on the edge of the mountain calculating the gap between a rock and a hard

place

A palace and a pit, but I remember death never lies to the people who live

Wacht niet tot rivieren overstromen, alleen om u overeind te houden

Wacht niet tot de bergen vallen, maar om over te steken

En ik heb nog nooit zulke lichten gezien

Gloeiend en barstend voor mij

En de tijden zijn nooit gestopt of gestopt voor mij, maar plotseling heb ik controle over alles wat ik zie

Wanneer hadden deze gezichten me nodig om alles te zijn wat ik zou kunnen zijn?

Wanneer brachten deze woorden de overledene tot leven?

Wacht niet tot rivieren overstromen, alleen om u overeind te houden

Wacht niet tot de bergen vallen, maar om over te steken

Elk pad dat je neemt dat je niet hebt geplaveid, is de verkeerde

En iedereen die in de regen wacht, verdrinkt in de vloed

En iedereen die de klim maakt, weet dat het uitzicht de tijd waard is

Maar de strijd of ik er ooit kom, is het probleem

Hoeveel kan ik nemen tot ik ermee ophoud?

Hoe lang kunnen mijn benen zo blijven rennen?

Tot ze toegeven, tot mijn lever het opgeeft

Mijn longen zijn zwart, maar zo heb ik ze graag

Ik verleg de grenzen totdat ze me terugduwen

Ik sta aan de rand van de berg en bereken de kloof tussen een rots en een harde

plaats

Een paleis en een kuil, maar ik herinner me dat de dood nooit liegt tegen de mensen die leven