В сентябре - Vanich

Как будто кончилась или не начиналась ещё.

Я смотрел и не мог отвести взгляда.

Падал первый снег, кружился, было горячо

От того, что мне уже никуда спешить не надо.

Да, всего на свете не дождаться,

Но я ждал, и уже прохожие пропадали.

Но скоро синим лица закроет вечер,

А я так и не дождусь своей мечты.

Лечит, время лечит суставы, но не лечит душу,

А она и так вся в заплатках, зашита, заделана.

По черному белым улыбка намалевана,

Не в то время, не в том месте на человека повешена.

Бешеная усталость, бесконечная дорога,

Минуты, секунды… Мгновений так много,

Что не успел открыть глаза, уже закрывать пора.

Вроде все только начиналось вчера.

Что в толпе, что одному одиноко,

Хотя со мной та, которую ждал и дождался я.

Уже не ищу знакомых почему-то,

Провожаю поезда, но не встречаю.

Я знаю, что стоит моих слез чей-то смех,

Знаю, что он будет стоить мне многого,

Но все равно лучше плакать от счастья,

Чем смеяться над чужим горем и жестокостью.

Снег оставит лужи на черном асфальте.

Знаете, кто-то был лебедем, а станет утенком.

Хочется навсегда остаться ребенком,

Хочется смотреть на мир счастливыми глазами.

В лабиринте судьбы найти не минотавра,

А ту единственную, которую люблю.

И чтобы не получилось так, что после большого горя

Отражение в зеркале не узнает никто.

Значит вот так и проходит она: дни тянутся, как смола,

а в трудную минуту вдруг застывают в янтарь.

Спел бы свою жизнь на гитаре я, да не настроить ее,

Да и на двух струнах не песня.

Бывает интересно расти, чего-то добиваться,

Или кем-то командовать, влюбляться.

Но вдруг прохожий маленький мальчик случайно

Разобьет тебя на осколки резиновым мячиком.

И тогда просто понимаешь вдруг,

Что всю жизнь простоял истуканом на месте,

По жизни памятником, что сам себе воздвиг,

самим собой, как герою какому-то.

За что боролся?

Где твои идеи?

Вместе с листьями, что желтеют каждую осень,

Оторвались и улетели вместе с ветром,

Вместе с твоими минутами, секундами и песнями.

Каждая осень оставляет надежду на новую весну (на новую весну).

Alsof het afgelopen was of nog niet begonnen was.

Ik keek en kon niet wegkijken.

De eerste sneeuw viel, het spinde, het was heet

Want ik hoef nergens heen.

Ja, je kunt niet wachten op alles in de wereld,

Maar ik wachtte en de voorbijgangers waren al weg.

Maar spoedig zal de avond het blauwe gezicht sluiten,

En ik kan nog steeds niet wachten op mijn droom.

Heelt, tijd heelt de gewrichten, maar geneest niet de ziel,

En ze is al bedekt met lapjes, dichtgenaaid, opgelapt.

Een glimlach is over zwart en wit geschilderd,

Opgehangen aan een man op het verkeerde moment, op de verkeerde plaats.

Gekke vermoeidheid, eindeloze weg,

Minuten, seconden... Er zijn zoveel momenten,

Dat ik geen tijd had om mijn ogen te openen, het is tijd om ze te sluiten.

Het lijkt alsof het allemaal pas gisteren is begonnen.

Wat is er in de menigte, wat is eenzaam alleen,

Hoewel bij mij degene is waarop ik heb gewacht en gewacht.

Ik ben om de een of andere reden niet op zoek naar kennissen,

Ik zie de treinen vertrekken, maar ik kom ze niet tegen.

Ik weet dat iemands gelach mijn tranen waard is,

Ik weet dat het me veel zal kosten,

Maar het is nog steeds beter om te huilen van geluk,

Dan lachen om andermans verdriet en wreedheid.

Sneeuw zal plassen op zwart asfalt achterlaten.

Weet je, iemand was een zwaan en zal een eendje worden.

Ik wil voor altijd een kind zijn

Ik wil met blije ogen naar de wereld kijken.

In het labyrint van het lot om geen minotaurus te vinden,

En de enige van wie ik hou.

En zodat het niet blijkt dat na een groot verdriet

Niemand herkent de weerspiegeling in de spiegel.

Dus zo gaat het: de dagen strekken zich uit als teer,

en op een moeilijk moment bevriezen ze plotseling tot barnsteen.

Ik zou mijn leven op de gitaar zingen, maar stem het niet,

Ja, en geen nummer op twee snaren.

Het is interessant om te groeien, iets te bereiken,

Of iemand bevelen, verliefd worden.

Maar ineens komt er per ongeluk een kleine jongen voorbij

Breek je in stukken met een rubberen bal.

En dan realiseer je je ineens

Dat hij zijn hele leven als een idool op zijn plaats stond,

In het leven, een monument dat hij voor zichzelf oprichtte,

zichzelf, als een soort held.

Waar heb je voor gevochten?

Waar zijn je ideeën?

Met de bladeren die elke herfst geel worden

brak af en vloog weg met de wind,

Samen met je minuten, seconden en liedjes.

Elke herfstbladeren hopen op een nieuwe lente (op een nieuwe lente).