Не то время (Место) - Vanich

Я!

Не на проходной, в мою душу не залезешь так просто.

Ты мне кто?

Не брать моих слёз, не брать моего смеха.

Я закрылся, спрятался от ваших меркантильных глаз.

В них вижу только доллары, только евро.

Мои нервы в Гордиев узел развязать, разорвать, разрубить.

Как?

Чем?

Просто научите меня любить крепко, слепо,

Всей душой своей нелепой, дешёвой, но гордой.

Всё равно, чувствую что-то не то:

Не то время, не то место, нето упал, нето заблудился.

Илюха похоже напился.

Ну что ж, раз решил, что за темных, так будь этого достоин.

Зашить карманы, закрыть глаза

Ипусть они тогда попробуют залезть в меня.

Я не пал, я не пан, я не баран, и люди ненавидят,

А я просто люблю ворон.

Чёрных, с черными крыльями на мокрых ветках.

В тёмных мыслях своих сажают людей в клетки,

Рвут на части, выкалывают глаза,

Но вся агрессия, она возвратится назад.

И не станет их в городе, а белая ворона,

Она превратится в простого голубя.

Так и дальше, мокрыми ветками по лицу…

Так и дальше, мокрыми ветками по лицу…

Так и дальше, мокрыми ветками по лицу.

Не понятно, то ли осень, то ли весна?

Именно за это я люблю лето и зиму,

Что всегда ясно — там холодно, там тепло.

Верил, но всё равно рвал на кусочки

Письма, открытки, валентинки, сердечки.

Не понимая, не желая влюбиться,

Знакомился и не обращал внимания на лица.

Наверное, так и боролся со злым Вавилоном

И тут же становился им для другого.

Это напоминает мне любовь с надувной любовью,

Как-будто все мысли в голове заменили кровью.

«Не хочу!

— иногда кричу, — Достаточно!

Все в очередь, нет больше мочи!»

Но, похоже, нужно кричать в нужное время,

в нужном месте и всем вместе.

L!

Niet bij de controlepost, zo gemakkelijk kom je niet in mijn ziel.

Wie ben jij voor mij?

Neem mijn tranen niet, neem mijn lach niet.

Ik sloot mezelf, verborg me voor je materialistische ogen.

Ik zie er alleen dollars in, alleen euro's.

Maak los, scheur, snijd mijn zenuwen in een Gordiaanse knoop.

Hoe?

Hoe?

Leer me gewoon om hard te houden, blindelings

Met heel zijn ziel, belachelijk, goedkoop, maar trots.

Toch voel ik dat er iets niet klopt:

Verkeerde tijd, verkeerde plaats, ergens gevallen, verdwaald.

Ilyukha lijkt dronken te zijn.

Als je eenmaal hebt besloten wat de duistere wezens zijn, wees het dan waard.

Sluit je zakken, sluit je ogen

Laat ze dan proberen in mij te komen.

Ik ben niet gevallen, ik ben niet pan, ik ben geen schaap, en mensen haten

En ik hou gewoon van kraaien.

Zwart, met zwarte vleugels aan natte takken.

In hun duistere gedachten zetten ze mensen in kooien,

Uit elkaar scheuren, ogen uitsteken,

Maar alle agressie komt terug.

En zij zullen niet in de stad zijn, maar een witte kraai,

Ze zal veranderen in een simpele duif.

En zo verder, met natte takken op het gezicht...

En zo verder, met natte takken op het gezicht...

En zo verder, met natte takken op het gezicht.

Het is niet duidelijk of het herfst of lente is?

Daarom hou ik van zomer en winter,

Wat altijd duidelijk is, is dat het daar koud is, daar is het warm.

Ik geloofde, maar scheurde toch in stukken

Brieven, ansichtkaarten, valentijnskaarten, harten.

Niet begrijpend, niet verliefd willen worden,

Ik leerde elkaar kennen en lette niet op de gezichten.

Waarschijnlijk vocht hij zo met het kwaadaardige Babylon

En meteen werd het voor een ander.

Het doet me denken aan liefde met opblaasbare liefde

Het was alsof alle gedachten in mijn hoofd werden vervangen door bloed.

"Ik wil niet!

- soms roep ik, - Genoeg!

Iedereen in de rij, geen urine meer!”

Maar het lijkt erop dat je op het juiste moment moet schreeuwen

op de juiste plek en allemaal bij elkaar.