Autumn Perspective - Vanessa Daou

Now, moving in, cartons on the floor

The radio playing to bare walls

Picture hooks left stranded

In the unsoiled squares where paintings were

And something reminding us

This is like all other moving days;

Finding the dirty ends of someone else’s life

Hair fallen in the sink, a peach pit

And burned-out matches in the corner;

Things not preserved, yet never swept away

Like fragments of disturbing dreams

We stumble on all day.

In ordering our lives, we will discard them

Scrub clean the floorboards of this our home

Lest refuse from the lives we did not lead

Become, in some strange, frightening way, our own

And we have plans that will not tolerate

Our fears-- a year laid out like rooms

In a new house--the dusty wine glasses

Rinsed off, the vases filled, and bookshelves

Sagging with heavy winter books

Seeing the room always as it will be

We are content to dust and wait

We will return here from the dark and silent

Streets, arms full of books and food

Anxious as we always are in winter

And looking for the Good Life we have made

I see myself then: tense, solemn

In high-heeled shoes that pinch

Not basking in the light of goals fulfilled

But looking back to now and seeing

A lazy, sunburned, sandaled girl

In a bare room, full of promise

And feeling envious

Now we plan, postponing, pushing our lives forward

Into the future--as if, when the room

Contains us and all our treasured junk

We will have filled whatever gap it is

That makes us wander, discontented

From ourselves

The room will not change:

A rug, or armchair, or new coat of paint

Won’t make much difference;

Our eyes are fickle

But we remain the same beneath our suntans

Pale, frightened

Dreaming ourselves backward and forward in time

Dreaming our dreaming selves

I look forward and see myself looking back

Nu verhuizen, dozen op de vloer

De radio speelt tegen kale muren

Fotohaken links gestrand

Op de onbevuilde pleinen waar schilderijen stonden

En iets dat ons eraan herinnert

Dit is net als alle andere verhuisdagen;

De vuile uiteinden van het leven van iemand anders vinden

Haar gevallen in de gootsteen, een perzik pit

En uitgebrande lucifers in de hoek;

Dingen die niet bewaard zijn gebleven, maar nooit zijn weggevaagd

Als fragmenten van verontrustende dromen

We struikelen de hele dag door.

Om ons leven te ordenen, zullen we ze weggooien

Schrob de vloer van ons huis schoon

Opdat we niet weigeren uit de levens die we niet hebben geleid

Word, op een vreemde, angstaanjagende manier, de onze

En we hebben plannen die niet tolereren

Onze angsten - een jaar ingericht als kamers

In een nieuw huis: de stoffige wijnglazen

Afgespoeld, de vazen ​​gevuld en boekenplanken

Doorgezakt met zware winterboeken

De ruimte altijd zien zoals hij zal zijn

We zijn tevreden met afstoffen en wachten

We zullen hier terugkeren vanuit het donker en stil

Straten, armen vol boeken en eten

Angstig als we altijd zijn in de winter

En op zoek naar het goede leven dat we hebben gemaakt

Ik zie mezelf dan: gespannen, plechtig

In schoenen met hoge hakken die knellen

Niet koesteren in het licht van behaalde doelen

Maar terugkijkend naar nu en zien

Een lui, door de zon verbrand meisje met sandalen

In een kale kamer vol belofte

En jaloers voelen

Nu plannen, stellen we ons leven uit en gaan we vooruit

In de toekomst--alsof, wanneer de kamer

Bevat ons en al onze dierbare rommel

We hebben het gat gevuld dat het is

Dat maakt dat we dwalen, ontevreden

Van onszelf

De kamer verandert niet:

Een vloerkleed, of een fauteuil, of een nieuwe verflaag

Zal niet veel verschil maken;

Onze ogen zijn wispelturig

Maar we blijven hetzelfde onder onze zonnebrand

Bleek, bang

We dromen vooruit en achteruit in de tijd

Dromen van ons dromende zelf

Ik kijk vooruit en zie mezelf terugkijken