Que no - Vanesa Martín

A veces me imagino, volviendo a conocerte

Volviendo aquella tarde, aquella estación

Bajando por la calle de las hadas teníamos

El tiempo y la misión

A veces te imagino, callándome la boca

Llenando de argumentos nuestra constelación

La luz de tus ojos abiertos esperando el encuentro

A veces pongo la casa a tu gusto

Compro flores y disculpo algún enfado

Por mis piernas viajas libres, ya no

Inventándome unos planes, que no

Nadie sabe lo que fuimos nuestro sexo y nuestra sangre

Que no, que no, que no, que no, que no

Me dibujas unas alas, ya no

Y me tiras desde lejos, ya no

Yo me quiero liberar de lo que me tiene presa

Que no, que no, que no, que no

Que no, que no, que no

Bajamos a medias la persiana

El sol por las rendijas nos hizo de mantel

Al aire vuelve lo que fue del aire

Amor en cuarto menguante, que desafía

Por mi cuerpo viajas libre, ya no

Inventándome unos planes, que no

Nadie sabe lo que fuimos nuestro sexo y nuestra sangre

Que no, que no, que no, que no, que no

Me dibujas unas alas, ya no

Y me tiras desde lejos, ya no

Yo me quiero liberar de lo que me tiene presa

Que no, que no, que no, que no

Que no, que no, que no

Me dibujas unas alas, ya no

Y me tiras desde lejos, ya no

Yo me quiero liberar de lo que me tiene presa

Que no, que no, que no, que no

Que no, que no, que no

A veces pongo la casa a tu gusto

Compro flores y disculpo algún enfado

Soms stel ik me voor dat ik je weer leer kennen

Terugkerend die middag, dat seizoen

We gaan door de straat van de feeën die we hadden

De tijd en de missie

Soms stel ik me je voor, mijn mond houdend

Onze constellatie vullen met argumenten

Het licht van je open ogen wachtend op de vergadering

Soms zet ik het huis naar je zin

Ik koop bloemen en excuseer wat woede

Door mijn benen reis je vrij, niet meer

Een paar plannen bedenken, dat nee

Niemand weet wat we waren, ons geslacht en ons bloed

Nee nee nee nee nee

Je trekt me wat vleugels, niet meer

En je gooit me van ver weg, niet meer

Ik wil mezelf bevrijden van wat me gevangen houdt

Nee nee nee nee

Nee nee nee

We laten de jaloezie halverwege zakken

De zon door de kieren maakte van ons een tafelkleed

Wat uit de lucht kwam, keert terug naar de lucht

Liefde in de afnemende wijk, die tart

Door mijn lichaam reis je vrij, niet meer

Een paar plannen bedenken, dat nee

Niemand weet wat we waren, ons geslacht en ons bloed

Nee nee nee nee nee

Je trekt me wat vleugels, niet meer

En je gooit me van ver weg, niet meer

Ik wil mezelf bevrijden van wat me gevangen houdt

Nee nee nee nee

Nee nee nee

Je trekt me wat vleugels, niet meer

En je gooit me van ver weg, niet meer

Ik wil mezelf bevrijden van wat me gevangen houdt

Nee nee nee nee

Nee nee nee

Soms zet ik het huis naar je zin

Ik koop bloemen en excuseer wat woede