Inmunes - Vanesa Martín

No finjas que no vas a oírme

Sabes que lo harás

No dejes que el orgullo se lo lleve todo

Conozco esa mirada y sé

Que ahora puedo pasar

Dejemos las excusas

Que no nos llevan a nada

Acércame tus manos, mira quién te habla

Este es mi corazón

Después de la emoción de verte aquí, aquí, aquí

Tal vez lo nuestro no tenga remedio

Se convierta en un misterio que no acierta a resolverse

Quién sabe lo que la vida te da

Dónde se guarda esa mitad que no pretende devolverte

No supimos cómo hacerlo, vida mía

Hicimos del invierno una costumbre

Le entregamos el relevo al primer que cruzó

Ni tú ni yo fuimos inmunes

Y queremos acercarnos cada día

Atragantados de fingir indiferencia

Permitimos la avaricia, estamos locos

Nos conformamos con tan poco

Volvemos al origen

Los detalles y la ausencia

A la venta ambulante de leyendas sin motivo

La calle me devuelve con violencia las parejas

Como si se quisieran más

Tal vez lo nuestro no tenga remedio

Se convierta en un misterio que no acierta a resolverse

No supimos cómo hacerlo, vida mía

Hicimos del invierno una costumbre

Entregamos el relevo al primer que cruzó

Ni tú ni yo fuimos inmunes

Y queremos acercarnos cada día

Atragantados de fingir indiferencia

Permitimos la avaricia, estamos locos

Nos conformamos con tan poco

No finjas que no vas a oírme

Sabes que lo harás

No dejes que el orgullo se lo lleve todo

Doe niet alsof je me niet hoort

je weet dat je zal

Laat trots niet alles overnemen

Ik ken die blik en ik weet het

Wat kan ik nu doen

laten we stoppen met de excuses

die ons nergens heen leiden

Breng me je handen, kijk wie er tegen je praat

Dit is mijn hart

Na de sensatie om je hier, hier, hier te zien

Misschien heeft de onze geen remedie

Het wordt een mysterie dat niet kan worden opgelost

Wie weet wat het leven je geeft

Waar wordt die helft bewaard die niet van plan is je terug te sturen?

We wisten niet hoe we het moesten doen, mijn leven

We hebben van de winter een gewoonte gemaakt

We geven de estafette door aan de eerste die overstak

Noch jij noch ik waren immuun

En we willen elke dag dichterbij komen

Verstikt door het veinzen van onverschilligheid

We staan ​​hebzucht toe, we zijn gek

We nemen genoegen met zo weinig

We keren terug naar de oorsprong

De details en de afwezigheid

Zonder reden over het leuren van legendes

De straat geeft me de koppels terug met geweld

Alsof ze elkaar meer wilden

Misschien heeft de onze geen remedie

Het wordt een mysterie dat niet kan worden opgelost

We wisten niet hoe we het moesten doen, mijn leven

We hebben van de winter een gewoonte gemaakt

We leveren de estafette af aan de eerste die oversteekt

Noch jij noch ik waren immuun

En we willen elke dag dichterbij komen

Verstikt door het veinzen van onverschilligheid

We staan ​​hebzucht toe, we zijn gek

We nemen genoegen met zo weinig

Doe niet alsof je me niet hoort

je weet dat je zal

Laat trots niet alles overnemen