Después de soltarnos - Vanesa Martín

Silencio vuelve a sonar,

él ya se fue,

… no resistió el temporal

… rompió la red

Se vació dejando el recuerdo de pie,

Todo se puede escuchar al amanecer,

A veces con tanta claridad que parece ayer,

Se me asustó y yo no lo quise convencer

Me dijo adiós, y yo no lo quise convencer.

Ahí va, de pronto nos volvemos a ver

en nuestro gesto no hay resignación

Nos dimos la sonrisa después de soltarnos

Ahí va, brillar es su manera de existir

Tal vez ya no guarde nada de mi

o igual a veces piensa, como yo lo hago

Silencio, entre nosotros hay silencio

nos miramos sin decir

nos dijimos sin hablar,

queda lo mejor.

No importa tanto el porqué

ni como se dio

vuelve a llover a las 3 en la habitación,

y me miró

al tiempo que dejaba su sombrero

Tan libres como las estrellas, libres cuando caen

tienen los días contados

Nadie sabe adonde van, por qué se asustaron…

Ahí va, de pronto nos volvemos a ver

en nuestro gesto no hay resignación

Nos dimos la sonrisa después de soltarnos

Ahí va, brillar es su manera de existir

Tal vez ya no guarde nada de mi

o igual a veces piensa, como yo lo hago.

(Gracias a Gracia Pinto por esta letra)

Stilte klinkt weer,

hij is al weg,

… weerstond de storm niet

… brak het net

Het leegde zichzelf en liet de herinnering staan,

Alles is te horen bij het ochtendgloren,

Soms zo duidelijk dat het gisteren lijkt,

Hij liet me schrikken en ik wilde hem niet overtuigen

Hij nam afscheid van me en ik wilde hem niet overtuigen.

Daar gaat het, ineens ontmoeten we elkaar weer

in ons gebaar is er geen berusting

We gaven elkaar de glimlach na het loslaten

Daar gaat ze, schijnen is haar manier van bestaan

Misschien houd ik niets meer voor mij achter

of misschien denkt hij soms, zoals ik

Stilte, tussen ons is er stilte

we kijken elkaar aan zonder het te zeggen

we vertelden elkaar zonder te spreken,

het beste blijft.

Het maakt niet zoveel uit waarom

niet eens hoe het gebeurde

het regent weer om 3 uur in de kamer,

en keek naar mij

terwijl hij zijn hoed achterlaat

Zo vrij als de sterren, vrij als ze vallen

hun dagen zijn geteld

Niemand weet waar ze heen gaan, waarom ze bang werden...

Daar gaat het, ineens ontmoeten we elkaar weer

in ons gebaar is er geen berusting

We gaven elkaar de glimlach na het loslaten

Daar gaat ze, schijnen is haar manier van bestaan

Misschien houd ik niets meer voor mij achter

of misschien denkt hij soms, zoals ik.

(Met dank aan Gracia Pinto voor deze teksten)