Nunca me conoció - Vanesa Martín

Nunca me conoció, nunca me dijo tengo miedo de que ya no vuelvas

Nunca se declaró culpable de tanta intención tirada en la escalera

Nunca sus ojos libres, su cuerpo libre, ni sus palabras tirándome al cuello

Nunca me conoció, tal vez jamás lo hiciera

Vive derrotado, caminando entre la gente

Vive lleno de zarpazos esquivando cuando siente

Alas rotas y cansadas de romperse en algún vuelo

Lluvia seca que te nace pero nunca llega dentro

Mirada inofensiva de los que nunca reclaman

Algo cómodo que sientes pero nunca te desarma

Tierno como un animal que va buscando una caricia

Se llevó todo de mí, pero nunca tuvo prisa

Nunca me conoció, nunca me dijo tengo miedo de que ya no vuelvas

Nunca se declaró culpable de tanta intención tirada en la escalera

Nunca sus ojos libres, su cuerpo libre, ni sus palabras tirándome al cuello

Tal vez me conoció y no pudo soltar las riendas

Viaje programado que se queda en algún sueño

Cuentas de una servilleta que siempre arruga su dueño

Luces rojas que de nuevo condicionaran la marcha

Te devuelvo tus cristales que quiero seguir descalza

Yo no tengo preparado mi discurso, no soy nadie

Sólo quiero hacerte ver lo que nunca me enseñaste

Y ahora me pides que te agarre fuerte porque te me mueres

Como hago cada noche con quien a mi lado duerme

Nunca me conoció, nunca me dijo tengo miedo de que ya no vuelvas

Nunca se declaró culpable de tanta intención tirada en la escalera

Y así, mi cuerpo libre, mis ojos libres, dejaron que algún otro se acercara

Tal vez me conoció por eso ahora me pide con más ganas

Hij heeft me nooit ontmoet, hij heeft me nooit verteld dat ik bang ben dat je niet terugkomt

Hij pleitte nooit schuldig aan zoveel opzet op de trap liggen

Nooit zijn ogen vrij, zijn lichaam vrij, noch zijn woorden die me in de nek trokken

Hij heeft me nooit gekend, misschien heeft hij dat nooit gedaan

Hij leeft verslagen, wandelend tussen de mensen

Hij leeft vol klauwen die ontwijken als hij voelt

Gebroken vleugels en moe van het breken in een vlucht

Droge regen die je wordt geboren maar nooit naar binnen komt

Onschuldige blik van degenen die nooit beweren

Iets comfortabels dat je voelt maar je nooit ontwapent

Teder als een dier dat een liefkozing zoekt

Hij nam me allemaal, maar hij had nooit haast

Hij heeft me nooit ontmoet, hij heeft me nooit verteld dat ik bang ben dat je niet terugkomt

Hij pleitte nooit schuldig aan zoveel opzet op de trap liggen

Nooit zijn ogen vrij, zijn lichaam vrij, noch zijn woorden die me in de nek trokken

Misschien heeft hij me ontmoet en kon hij de teugels niet loslaten

Geplande reis die in een of andere droom blijft

Verslagen van een servet dat de eigenaar altijd kreukt

Rode lichten die de mars weer zullen conditioneren

Ik geef je je kristallen terug, want ik wil op blote voeten verder

Ik heb mijn toespraak niet voorbereid, ik ben niemand

Ik wil je gewoon laten zien wat je me nooit hebt laten zien

En nu vraag je me om je stevig vast te houden omdat je op me sterft

Zoals ik elke nacht doe met wie naast me slaapt

Hij heeft me nooit ontmoet, hij heeft me nooit verteld dat ik bang ben dat je niet terugkomt

Hij pleitte nooit schuldig aan zoveel opzet op de trap liggen

En dus mijn lichaam vrij, mijn ogen vrij, ze lieten iemand anders dichterbij komen

Misschien kende hij me, daarom vraagt ​​hij me nu meer gretig