Nadie Más Que Tú - Vanesa Martín

Era el mismo miedo que sentí una vez

La misma inquietud pero ahora en otro ser

Era disfrutar cada minuto

De cada detalle de mi juventud

Fue la risa abierta de un atardecer

Unas manos cargadas de timidez

Un impulso lo que me hizo estar aquí

Pedirte callada quédate a dormir

Aquí no importa nadie, nadie más que tu

Perdona si algún día no te lo hice ver

Tu huella deja en mi más que una multitud

Un solplo de pasión que me eriza la piel

Aquí no importa nadie, nadie más que tu

Perdona si algún día no te lo hice ver

Tu huella deja en mi más que una multitud

Un solplo de pasión que me eriza la piel

Aquí no importa nadie, nadie más que tu

Cayeron las hojas del otoño gris

Ya refresca por la tarde aquí en madrid

Caminé descalza por el parque

Y la humedad del suelo me hizo sonreir

Si te viera ahora me querria morir

Ya solo me acuerdo de noche de ti

Me tragué mis lágrimas y dije no

Tu tenías tu vida yo mi razón

Aquí no importa nadie, nadie más que tu

Perdona si algún día no te lo hice ver

Tu huella deja en mi más que una multitud

Un soplo de pasión que me eriza la piel

Aquí no importa nadie, nadie más que tu

Perdona si algún día no te lo hice ver

Tu huella deja en mi más que una multitud

Un soplo de pasión que me eriza la piel

Aquí no importa nadie, nadie más que tu

Perdona si algún día no te lo hice ver

Tu huella deja en mi más que una multitud

Un soplo de pasión que me eriza la piel

Aquí no importa nadie, nadie más que tu

Perdona si algún día no te lo hice ver

Tu huella deja en mi más que una multitud

Un soplo de pasión que me eriza la piel

Het was dezelfde angst die ik ooit voelde

Dezelfde rusteloosheid maar nu in een ander wezen

Het was genieten van elke minuut

Van elk detail van mijn jeugd

Het was het open gelach van een zonsondergang

Enkele handen vol verlegenheid

Een impuls waardoor ik hier ben

Vraag je om stil te zijn, blijf slapen

Niemand doet er hier toe, niemand behalve jij

Het spijt me als ik je het op een dag niet heb laten zien

Je merkteken laat in mij meer achter dan een menigte

Een adem van passie die mijn huid doet kruipen

Niemand doet er hier toe, niemand behalve jij

Het spijt me als ik je het op een dag niet heb laten zien

Je merkteken laat in mij meer achter dan een menigte

Een adem van passie die mijn huid doet kruipen

Niemand doet er hier toe, niemand behalve jij

De grijze herfstbladeren vielen

Hier in Madrid koelt het 's middags al af

Ik liep op blote voeten door het park

En de vochtigheid van de grond deed me glimlachen

Als ik je nu zou zien, zou ik willen sterven

Ik herinner me alleen de nacht van jou

Ik slikte mijn tranen weg en zei nee

Je had je leven, ik mijn reden

Niemand doet er hier toe, niemand behalve jij

Het spijt me als ik je het op een dag niet heb laten zien

Je merkteken laat in mij meer achter dan een menigte

Een adem van passie die mijn huid doet kruipen

Niemand doet er hier toe, niemand behalve jij

Het spijt me als ik je het op een dag niet heb laten zien

Je merkteken laat in mij meer achter dan een menigte

Een adem van passie die mijn huid doet kruipen

Niemand doet er hier toe, niemand behalve jij

Het spijt me als ik je het op een dag niet heb laten zien

Je merkteken laat in mij meer achter dan een menigte

Een adem van passie die mijn huid doet kruipen

Niemand doet er hier toe, niemand behalve jij

Het spijt me als ik je het op een dag niet heb laten zien

Je merkteken laat in mij meer achter dan een menigte

Een adem van passie die mijn huid doet kruipen