Don't Follow the Winter Thread - Valiant Hearts

Seasons collide from between the black and white

As the winter reigns you in and holds you tight

Echoes pull me through a landscape untouched

Where some will never go

Chasing avalanches through fields of snow

Like animals so free to roam

(Like animals so free to roam)

Held underwater, watching reflections rise

Between needle and twine from unravelling nights that held up the sky

The thread flows on and on and the snowflakes start to fall

But if we chase it on we’ll lose ourselves to the winter’s beckon call

Through trees where light divides

We walk towards a door that leads to compromise

Never asking why

They said don’t follow the winter thread

But we’re already too foreign

It says it knows our plight but its words strike cold

Hailing down upon our roofs, with every home it grows

We’ll retreat into the flaws where our hearts were born, opened and exposed

Because we base our dreams in reality like faux, fading fools

Floral in bloom, yet our petals have no room to stretch out

Losing them all to gloom

Our clothes are ragged and our health is poor

Every home has shut their doors

And the windows cover any hope of hearth or warmth

Our aching soles can’t go on for long, our feet are blistered and worn

How long does the road go on?

If no one helps us we’ll soon be gone

Through trees where light divides

We walk towards a door that leads to compromise

Never asking why

They said don’t follow the winter thread

But we’re already too foreign

Let’s return to the days where winds blew through our diamond bones

Because if we move we may shatter and break

Like poor, porcelain dolls

Clacking our heels at the door waiting for you to let us in

With alabaster faces that fold over themselves from end to end

The strings that tie and bind are dancing over our heads

A tango of puppets that pretend to cut the strings

Keeping their bodies in their beds

Through trees where light divides

We walk towards a door that leads to compromise

Never asking why

They said don’t follow the winter thread

But we’re already too foreign

Let’s return to the days where winds blew through our diamond bones

Because if we move we may shatter and break

Like poor, porcelain dolls

As the winter reigns you in

Seizoenen botsen tussen zwart en wit

Terwijl de winter je regeert en je stevig vasthoudt

Echo's trekken me onaangeroerd door een landschap

Waar sommigen nooit zullen gaan

Lawines achtervolgen door sneeuwvelden

Zoals dieren die zo vrij kunnen rondlopen

(Net als dieren die zo vrij rondlopen)

Onder water gehouden, reflecties zien opkomen

Tussen naald en touw van ontrafelende nachten die de lucht omhoog hielden

De draad loopt door en door en de sneeuwvlokken beginnen te vallen

Maar als we het najagen, verliezen we onszelf aan de wenken van de winter

Door bomen waar het licht zich verdeelt

We lopen naar een deur die leidt tot een compromis

Vraag nooit waarom

Ze zeiden: volg de winterdraad niet

Maar we zijn al te buitenlands

Het zegt dat het onze benarde situatie kent, maar de woorden komen koud aan

Afkomstig op onze daken, met elk huis dat het groeit

We zullen ons terugtrekken in de gebreken waar ons hart werd geboren, geopend en blootgelegd

Omdat we onze dromen op de werkelijkheid baseren als valse, vervagende dwazen

Bloemen in bloei, maar onze bloemblaadjes hebben geen ruimte om uit te rekken

Ze allemaal verliezen aan de somberheid

Onze kleren zijn versleten en onze gezondheid is slecht

Elk huis heeft zijn deuren gesloten

En de ramen bedekken elke hoop op haard of warmte

Onze pijnlijke zolen kunnen niet lang meegaan, onze voeten zijn blaren en versleten

Hoe lang duurt de weg?

Als niemand ons helpt, zijn we snel weg

Door bomen waar het licht zich verdeelt

We lopen naar een deur die leidt tot een compromis

Vraag nooit waarom

Ze zeiden: volg de winterdraad niet

Maar we zijn al te buitenlands

Laten we teruggaan naar de tijd dat de wind door onze diamanten botten blies

Want als we bewegen, kunnen we versplinteren en breken

Zoals arme porseleinen poppen

Klapperend bij de deur, wachtend tot je ons binnenlaat

Met albasten gezichten die zich van begin tot eind omvouwen

De touwtjes die binden en binden dansen over onze hoofden

Een tango van poppen die doen alsof ze de snaren doorsnijden

Hun lichaam in hun bed houden

Door bomen waar het licht zich verdeelt

We lopen naar een deur die leidt tot een compromis

Vraag nooit waarom

Ze zeiden: volg de winterdraad niet

Maar we zijn al te buitenlands

Laten we teruggaan naar de tijd dat de wind door onze diamanten botten blies

Want als we bewegen, kunnen we versplinteren en breken

Zoals arme porseleinen poppen

Terwijl de winter over jou regeert