Parole di cristallo - Valerio Scanu

Ossessionato da parole di cristallo,

che si infrangono volando giù,

il tuo dolore non sarà più mio,

quel «non amore"rimarrà tuo.

Io me ne vado, è naturale,

non mi cercare,

non fermarmi più.

Portami il cuore, fallo per te,

rimarrò un sogno, vagherò in te…

Non resto qui ossessionato dall’ipotesi.

Io mi rifiuto di amarti in un modo che non mi appartiene,

che non ci fa bene.

Non resto qui, ossessionato dall’ipotesi.

Io mi rifiuto di soccombere,

non credere sia facile mollare tutto è così.

Il tempo guarisce, rimargina, amore diceva quel viso,

che freddo rimase a guardare la soglia del suo paradiso.

Lasciandomi solo a fissare o un specchio che non fa più male.

Me ne andrò libero dai tuoi rimpianti, freddissimo amore.

Non resto qui ossessionato dall’ipotesi.

Io mi rifiuto di amarti in un modo che non mi appartiene,

che non ci fa bene.

Non resto qui, ossessionato dall’ipotesi.

Io mi rifiuto di soccombere, non credere sia facile mollare tutto è così.

Freddo come l’aria, assente ormai vuota di emozioni e brividi di noi.

Dissolverò quel mio ricordo di te, svanirai.

Non resto qui ossessionato dall’ipotesi.

Io mi rifiuto di amarti in un modo che non mi appartiene,

che non ci fa bene.

Non resto qui, ossessionato dall’ipotesi.

Io mi rifiuto di soccombere, non credere sia facile mollare tutto è così.

Geobsedeerd door kristallen woorden,

die crashen als ze naar beneden vliegen,

jouw pijn zal niet langer de mijne zijn,

dat "geen liefde" van jou zal blijven.

Ik vertrek, het is natuurlijk,

zoek me niet

houd me niet meer tegen.

Breng mijn hart, doe het voor jou,

Ik zal een droom blijven, ik zal in je ronddwalen ...

Ik ben niet geobsedeerd door de hypothese hier.

Ik weiger van je te houden op een manier die niet van mij is,

wat niet goed voor ons is.

Ik blijf hier niet, geobsedeerd door de hypothese.

Ik weiger te bezwijken,

geloof niet dat het gemakkelijk is om op te geven alles is zo.

Tijd heelt, heelt, liefde zei dat gezicht,

hoe koud stond hij naar de drempel van zijn paradijs te kijken.

Mij ​​alleen laten om te staren of een spiegel die geen pijn meer doet.

Ik ga vrij van je spijt, koudste liefde.

Ik ben niet geobsedeerd door de hypothese hier.

Ik weiger van je te houden op een manier die niet van mij is,

wat niet goed voor ons is.

Ik blijf hier niet, geobsedeerd door de hypothese.

Ik weiger te bezwijken, geloof niet dat het gemakkelijk is om op te geven, alles is zo.

Koud als lucht, afwezig nu leeg van emoties en rillingen van ons.

Ik zal mijn herinnering aan jou oplossen, jij zult verdwijnen.

Ik ben niet geobsedeerd door de hypothese hier.

Ik weiger van je te houden op een manier die niet van mij is,

wat niet goed voor ons is.

Ik blijf hier niet, geobsedeerd door de hypothese.

Ik weiger te bezwijken, geloof niet dat het gemakkelijk is om op te geven, alles is zo.