Осенняя - Валерий Курас

Уж сколько песен про тебя спето,

А ты опять спешишь в моё лето,

И я укутываюсь в шарф тёплый

И у камина пью глинтвейн.

Привычным жестом жёлтый плащ бросив,

Неслышно в дверь ко мне войдёт осень

И тихо сядет рядом и бросит:

Ну, что грустишь, и мне налей!

И будет долгим вечер наш странный,

Хоть на работу мне вставать рано,

Но раз скребутся на душе кошки,

То надо кошек покормить.

И превращается в стихи проза,

У моей осени в глазах слёзы.

Не плачь хорошая, уже поздно,

С тобою вместе будем жить.

Бродить по старенькой моей даче,

Она так много для меня значит,

Кусочек солнца, принадлежащий

Отныне нам с тобой, один,

Вот так всю жизнь: кусочки да крошки,

А знаешь, многое уже в прошлом,

Но лучше будем петь о хорошем

И жадно пить сырые дни.

Hoeveel liedjes zijn er over jou gezongen?

En je haast je weer naar mijn zomer,

En ik wikkel mezelf in een warme sjaal

En ik drink glühwein bij de open haard.

Met een gebruikelijk gebaar de gele mantel weggooien,

Onhoorbaar komt de herfst naar mij toe aan de deur

En zit rustig naast hem en zegt:

Wel, waarom ben je bedroefd, en schenk me in!

En onze vreemde avond zal lang zijn,

Ook al moet ik vroeg op voor mijn werk,

Maar sinds katten aan de ziel krabben,

Dan moet je de katten voeren.

En proza ​​wordt poëzie,

Mijn herfst heeft tranen in mijn ogen.

Huil niet goed, het wordt laat

We gaan samenwonen met jou.

Dwaal rond in mijn oude datsja,

Ze betekent zoveel voor mij

Een stukje van de zon, eigendom

Van nu af aan, jij en ik, één,

Dus mijn hele leven: stukjes en kruimels,

En weet je, veel is al in het verleden,

Maar we kunnen beter zingen over het goede

En gretig drink vochtige dagen.