Два друга - Вадим Козин

Дрались по-геройски, по-русски

Два друга в пехоте морской.

Один паренёк был калужский,

Другой паренёк — костромской.

Они точно братья сроднились,

Делили и хлеб, и табак.

И рядом их ленточки вились

В огне непрерывных атак.

В штыки ударяли два друга, —

И смерть отступала сама…

— А ну-ка, дай жизни, Калуга!

— Ходи веселей, Кострома!

Но вот под осколком снаряда

Упал паренёк костромской…

— Со мною возиться не надо, —

Он другу промолвил с тоской, —

Я знаю, что больше не встану,

В глазах беспросветная тьма…"

— О смерти задумал ты рано,

Ходи веселей, Кострома!

И бережно поднял он друга,

Но сам застонал и упал…

— А ну-ка, дай жизни, Калуга, —

Товарищ чуть слышно сказал.

Теряя сознанье от боли,

Себя подбодряли дружки,

И тихо по ровному полю

К своим поползли моряки…

Умолкла свинцовая вьюга,

Пропала смертельная тъма…

А ну-ка, дай жизни, Калуга!

Ходи веселей, Кострома!

We vochten heldhaftig, in het Russisch

Twee vrienden in de marine infanterie.

Een man was Kaluga,

De andere man komt uit Kostroma.

Ze zijn als broers,

Ze deelden zowel brood als tabak.

En vlakbij hun linten gekruld

In het vuur van voortdurende aanvallen.

Twee vrienden slaan de bajonetten, -

En de dood trok zich vanzelf terug...

- Kom op, geef me leven, Kaluga!

- Veel plezier, Kostroma!

Maar onder een schelpfragment

De jongen uit Kostroma viel ...

- Je hoeft niet met mij te sollen, -

Hij zei met angst tegen zijn vriend: -

Ik weet dat ik niet meer zal opstaan

In de ogen van hopeloze duisternis ... "

- Je dacht vroeg aan de dood,

Veel plezier, Kostroma!

En hij voedde zijn vriend zorgvuldig op,

Maar hij kreunde en viel...

- Kom op, geef leven, Kaluga, -

Kameraad nauwelijks hoorbaar gezegd.

Bewustzijn verliezen door pijn

Vrienden moedigden zichzelf aan

En rustig op een vlak veld

Zeelieden kropen naar hun eigen ...

Stille loden sneeuwstorm,

De dodelijke duisternis is verdwenen...

Kom op, geef me leven, Kaluga!

Veel plezier, Kostroma!