Кажется - Uma2rman

Я в поездах, отставших от расписанья,

Я в городах, которых нету на карте.

Я умер, так и не пришедши в сознанье,

Хотел быть первым, но споткнулся на старте…

Я помню чёрные края этой бездны,

Я помню пение живущих там вечно,

Я понял, что слова теперь бесполезны,

Я видел небо — оно бесконечно.

Кажется, никогда нам на планете этой не встретиться,

Просто рукой махнуть — и голос почти не слышен.

Просто «пока-пока», и молча пойду я вниз по лестнице.

Может, когда — нибудь музыка станет тише.

Кто нас слепил и из какого мы теста?

Хотел понять я жизнь и в ней разобраться.

Узнал, что где-то есть счастливое место,

Но в это место невозможно добраться.

И я ходил по всем дорогам напрасно,

И если дождь, то одевал капюшон я.

Я видел женщин — они были прекрасны,

Но к сожалению тебя не нашел я…

Кажется, никогда нам на планете этой не встретиться,

Просто рукой махнуть — и голос почти не слышен.

Просто «пока-пока», и молча пойду я вниз по лестнице.

Может, когда — нибудь музыка станет тише.

О всём, что было, не жалея нисколько,

Я шел и шел навстречу ветрам и вьюгам.

Разбилось сердце, разлетелись осколки,

И мы, конечно, не узнаем друг друга.

И всё ж, я верю, наша встреча всё ближе,

Пусть дни кружат, как снег и жизнь быстротечна,

Тогда в глазах твоих я снова увижу

Небо, которое бесконечно.

Кажется, никогда нам на планете этой не встретиться,

Просто рукой махнуть — и голос почти не слышен.

Просто «пока-пока», и молча пойду я вниз по лестнице.

Может, когда — нибудь музыка станет тише.

Ik zit achter op schema in de trein

Ik ben in steden die niet op de kaart staan.

Ik stierf zonder bij bewustzijn te komen,

Ik wilde de eerste zijn, maar ik struikelde in het begin...

Ik herinner me de zwarte randen van deze afgrond,

Ik herinner me het gezang van degenen die daar voor altijd wonen,

Ik realiseerde me dat woorden nu nutteloos zijn,

Ik zag de lucht - het is eindeloos.

Het lijkt erop dat we elkaar nooit zullen ontmoeten op deze planeet,

U hoeft alleen maar met uw hand te zwaaien - en de stem is bijna onhoorbaar.

Gewoon "bye-bye", en stilletjes ga ik de trap af.

Misschien wordt de muziek ooit rustiger.

Wie heeft ons verblind en wat voor soort test zijn we?

Ik wilde het leven begrijpen en er zin in krijgen.

Ik ontdekte dat er ergens een gelukkige plek is

Maar deze plek is onmogelijk te bereiken.

En ik liep alle wegen tevergeefs,

En als het regent, dan doe ik een capuchon op.

Ik zag vrouwen - ze waren mooi,

Maar helaas heb ik je niet gevonden...

Het lijkt erop dat we elkaar nooit zullen ontmoeten op deze planeet,

U hoeft alleen maar met uw hand te zwaaien - en de stem is bijna onhoorbaar.

Gewoon "bye-bye", en stilletjes ga ik de trap af.

Misschien wordt de muziek ooit rustiger.

Over alles wat was, helemaal geen spijt van,

Ik liep en liep naar de wind en de sneeuwstormen.

Gebroken hart, gebroken stukken

En natuurlijk herkennen we elkaar niet.

En toch geloof ik dat onze ontmoeting dichterbij komt,

Laat de dagen cirkelen als sneeuw en het leven is vluchtig,

Dan zal ik in jouw ogen weer zien

De hemel die eindeloos is.

Het lijkt erop dat we elkaar nooit zullen ontmoeten op deze planeet,

U hoeft alleen maar met uw hand te zwaaien - en de stem is bijna onhoorbaar.

Gewoon "bye-bye", en stilletjes ga ik de trap af.

Misschien wordt de muziek ooit rustiger.