Hamlet - Tystnaden

If the dull substance of my flesh were thought

Injurious distance should not stop my way

For then despite of space, I would be brought

From limits far remote where thou dost stay

Not so far, mine eye and heart are at a mortal war

How to divide the conquest of your irresistible sight

When you are here with your poetry

But ah!

Thought kills me that I’m not thought

To leap large lengths of miles when you are gone

These are our sacrifices, roses have thorns and silver fountains mud

But that, so much of earth and water wrought

I must attend time’s leisure with my moan

Let me confess that we two… we must be twain!

Rise with your stateliness, dream of us with open eye

Like waves make towards the shore

Our minutes hasten to their end

Not so far, mine eye and heart are at a mortal war

How to divide the conquest of your irresistible sight

When you are here in your person

But ah!

Thought kills me that I’m not thought

To leap large lengths of miles when you are gone

These are our sacrifices, roses have thorns and silver fountains mud

But that, so much of earth and water wrought

I must attend time’s leisure with my moan

These are our sacrifices…

Mine are heavy tears, mine is the grief of having you

So shall I compare you to a summer’s day?

No

You are more lovely and more temperate

Within the distance my mind dives in yours

Who will believe my verse in time to come

If it were filled with your most high deserts, and with my love?

So long as eyes can see

So long live these lines, these give life to thee

Als men dacht aan de doffe substantie van mijn vlees

Schadelijke afstand mag mij niet tegenhouden

Want dan zou ik, ondanks de ruimte, gehaald worden

Van verre grenzen waar je verblijft

Niet zo ver, mijn oog en hart zijn in een dodelijke oorlog

Hoe de verovering van je onweerstaanbare zicht te verdelen?

Als je hier bent met je poëzie

Maar ach!

De gedachte doodt me dat ik niet gedacht ben

Om grote afstanden van mijlen te springen als je weg bent

Dit zijn onze offers, rozen hebben doornen en zilveren fonteinen modder

Maar dat, zo veel aarde en water gewrocht

Ik moet de vrije tijd doorbrengen met mijn kreunen

Laat me bekennen dat we twee... we moeten wel twee zijn!

Sta op met je statigheid, droom van ons met open ogen

Zoals golven maken naar de kust

Onze minuten haasten zich naar hun einde

Niet zo ver, mijn oog en hart zijn in een dodelijke oorlog

Hoe de verovering van je onweerstaanbare zicht te verdelen?

Wanneer je hier in je persoon bent

Maar ach!

De gedachte doodt me dat ik niet gedacht ben

Om grote afstanden van mijlen te springen als je weg bent

Dit zijn onze offers, rozen hebben doornen en zilveren fonteinen modder

Maar dat, zo veel aarde en water gewrocht

Ik moet de vrije tijd doorbrengen met mijn kreunen

Dit zijn onze opofferingen...

De mijne zijn zware tranen, de mijne is het verdriet om jou te hebben

Dus zal ik je vergelijken met een zomerdag?

Nee

Je bent aardiger en gematigder

Binnen de afstand duikt mijn geest in de jouwe

Wie zal mijn vers geloven in de komende tijd?

Als het gevuld zou zijn met uw meest hoge woestijnen, en met mijn liefde?

Zo lang als ogen kunnen zien

Dus leve deze regels, deze geven je leven