Why Do We Dine On the Tots? - Tune-Yards

There was one part on there where I didn’t unmute the claps…

Why Must We Dine on the Tots?

Old grandfather Lou begged a question at supper as mother defrosted the meat

from the tupperware dish with the red polka dots, «why must we dine on the tots?

Oh grandpa!", she said, with disparaging tone, «you've been spending too much

of your dying alone time by reading those books having radical thoughts.

(radical thoughts) Of course we must dine on the tots.

What good were those kids before they were our food, outrageously smelly,

impulsive and rude.

Thus you know very well that the fresh produce rots.

So clearly, we’ll dine on the tots.»

I remember," said Lou, «when we all looked ahead.

Your rationale’s crummy.

Who’ll live when I’m dead?

My nightmares these days ties my insides to knots.

Oh, why do we feed on our tots?»

But before he could finish (but before he could finish), his daughter placed a

fork to his lips and transformed by the taste he exclaimed, «Oh the flavor!

How I savor it!

How did we live before dining on tots!

(tots tots tots…)»

Er was een deel daar waar ik de klappen niet ongedaan maakte...

Waarom moeten we dineren op de Tots?

Oude grootvader Lou smeekte een vraag tijdens het avondeten terwijl moeder het vlees ontdooide

van de tupperware schaal met de rode stippen, «waarom moeten we op de peuters dineren?

Oh opa!", zei ze op minachtende toon, "je hebt te veel uitgegeven"

van je tijd alleen sterven door die boeken te lezen met radicale gedachten.

(radicale gedachten) Natuurlijk moeten we op de peuters dineren.

Wat hadden die kinderen eraan voordat ze ons voedsel waren, waanzinnig stinkend,

impulsief en onbeschoft.

Zo weet je heel goed dat de verse producten rotten.

Het is dus duidelijk dat we op de peuters zullen dineren.»

Ik herinner me,' zei Lou, 'dat we allemaal vooruit keken.

Je redenering is waardeloos.

Wie zal leven als ik dood ben?

Door mijn nachtmerries zit ik tegenwoordig in de knoop.

Oh, waarom voeden we ons met onze peuters?»

Maar voordat hij kon eindigen (maar voordat hij kon eindigen), plaatste zijn dochter een

vork naar zijn lippen en getransformeerd door de smaak, riep hij uit: «O, de smaak!

Wat geniet ik ervan!

Hoe leefden we voordat we op peuters gingen eten!

(tots tots tots…)»