Мы Так Близко - TOF

Не однократно пытался обмануть

Самого себя, что без тебя смогу.

Ты мой солнечный луч, среди серых туч,

Резко ускорённый пульс.

Обласкала меня взглядом, я застыл на миг,

Её улыбка способна пленить.

Её уста нежно шептали, я с жадностью слушал,

Держал её за кисти и хотел казаться лучше.

Без неё секунды часами стали,

А время с ней будто пепел на ветру сгорало.

Мы пропадали за горизонтом, на пару дней,

На пару с ней, наш парус полон ветров и идей.

В нашей каюте море уюта,

Две комнаты, балкон и коридор ведёт на кухню.

Я осознаю теперь каждое утро,

Она прозрачная капля среди воды мутной.

Припев:

Мы так близко, не потушить наше пламя.

Мы так близко, на расстояние дыхания.

Мы так близко, не потушить наше пламя.

Мы так близко, на расстояние дыхания.

Для себя я выбрал искреннюю половину,

Мне не нужны витринные, я таких пропускал мимо.

И, как бы не горели ярко, все остальные

Она останется полярной и неповторимой.

Её глаза водоём и я вних якорем,

Всё остальное ерунда, она кусок мой лакомый.

Какая там искра, мы загорались факелом,

Благодарил создателя, что позволил узнать её.

Пока соседи скандалы решали

У нас давно всё по феншую и тихий челаут.

И если попрошу не мешать, пишу, она знает

Убивая шум, пропадает, затем не упрекает.

Не допущу, чтобы она на угли насупила,

Всегда на шаг впереди, разгребаю руками.

Я не позволю ей стать птицей, чтоб она пропала,

Пускай останется веном, наслаждаюсь глотками.

Припев:

Мы так близко, не потушить наше пламя.

Мы так близко, на расстояние дыхания.

Мы так близко, не потушить наше пламя.

Мы так близко, на расстояние дыхания.

Мы так близко, не потушить наше пламя.

Мы так близко, на расстояние дыхания.

Мы так близко, не потушить наше пламя.

Мы так близко, на расстояние дыхания.

Niet één keer geprobeerd te misleiden

Ikzelf, dat kan ik zonder jou.

Jij bent mijn zonnestraal, tussen de grijze wolken,

Scherp versnelde pols.

Ze streelde me met haar ogen, ik verstijfde even,

Haar glimlach is boeiend.

Haar lippen fluisterden zachtjes, ik luisterde gretig,

Ik hield haar bij de handen en wilde er beter uitzien.

Zonder haar werden seconden uren

En de tijd met haar brandde als as in de wind.

We verdwenen een paar dagen achter de horizon,

Samen met haar zit ons zeil vol met wind en ideeën.

Er is een zee van comfort in onze hut,

Twee kamers, een balkon en een gang die naar de keuken leidt.

Ik realiseer me nu elke ochtend

Ze is een doorzichtige druppel tussen het modderige water.

Refrein:

We zijn zo dichtbij, doof onze vlam niet.

We zijn zo dichtbij, op ademafstand.

We zijn zo dichtbij, doof onze vlam niet.

We zijn zo dichtbij, op ademafstand.

Voor mezelf koos ik de oprechte helft,

Ik heb geen etalages nodig, ik laat ze voorbij gaan.

En, hoe fel ze ook brandden, al de rest

Het blijft polair en uniek.

Haar ogen zijn een reservoir en ik ben er een anker in,

Al het andere is onzin, zij is mijn versnapering.

Wat voor soort vonk is er, we staken op als een fakkel,

Hij bedankte de maker dat hij me haar had laten kennen.

Terwijl de buren schandalen aan het oplossen waren

We doen al heel lang alles volgens Feng Shui en een stille chelaut.

En als ik je vraag om je er niet mee te bemoeien, schrijf ik, ze weet het

Het geluid doden, verdwijnt en verwijt dan niets.

Ik laat haar niet fronsen over de kolen,

Altijd een stap voor, ik hark met mijn handen.

Ik laat haar geen vogel worden zodat ze verdwijnt,

Laat het een ader blijven, geniet van slokjes.

Refrein:

We zijn zo dichtbij, doof onze vlam niet.

We zijn zo dichtbij, op ademafstand.

We zijn zo dichtbij, doof onze vlam niet.

We zijn zo dichtbij, op ademafstand.

We zijn zo dichtbij, doof onze vlam niet.

We zijn zo dichtbij, op ademafstand.

We zijn zo dichtbij, doof onze vlam niet.

We zijn zo dichtbij, op ademafstand.