Листья - TOF

Ночь, город замолчит, сердце застучит,

Струны забринчат, загорят фонари,

Бессонница — моя сестра, я уже привык,

Но не хватает тебя.

Хотябы день;

Хотя бы рядом твою тень, как в тот октябрь.

Мне не хватает тяги твоей.

Закрыв глаза мы умели летать высоко над домами.

Что ж это с нами, выдь прожито было так много,

Раньше делились с нами, сейчас на осколки, ни слова.

Словно не мы это, устали «мы» наши,

Я не устану, не оставлю и наверстаю всё то

Что когда-то в прошлом успели потерять,

Нарочно или нет уже наплевать мне,

Обнять тебя необходимо,

Необходимо мне тебя обнять.

Припев:

Листья падали, двигали числа.

Я не спал и писал музыкой письма,

Закрывая, листал в голове слайды.

Отвуская — верил откроешь двери однажды.

Листья падали, двигали числа.

Я не спал и писал музыкой письма,

Закрывая, листал в голове слайды.

Отвуская — верил откроешь двери однажды.

И я, как волк мог сутками сторожить у окна,

Чтобы чем-то дорожить — нам нужно потерять сперва.

Над головою будто капля горела Луна…

Ла-па-па-па-па…

Снова замолчит мой город и подарид повод

Растопить этот холод и провести к твоему сердцу провод.

Струны, соло, я на стуле слово за словом рисую

Рифмы тасуя тоскую.

Что-то терзает внутри, не позволяет дышать.

Может набрать, а может позже — диалог опять

С самим собой веду;

имей ввиду,

Из виду не пропаду — горы сверну, найду пути.

Только моргни — вокруг загоряться огни,

Мне нужна ты, ведь без тебя не умею летать,

Обнять тебя необходимо,

Необходимо мне тебя обнять.

Припев:

Листья падали, двигали числа.

Я не спал и писал музыкой письма,

Закрывая, листал в голове слайды.

Отвуская — верил откроешь двери однажды.

Листья падали, двигали числа.

Я не спал и писал музыкой письма,

Закрывая, листал в голове слайды.

Отвуская — верил откроешь двери однажды.

Nacht, de stad zal stil zijn, het hart zal kloppen,

De snaren zullen rammelen, de lantaarns zullen oplichten,

Slapeloosheid is mijn zus, ik ben er al aan gewend

Maar je mist.

Minstens een dag;

Je schaduw is tenminste dichtbij, zoals die oktober.

Ik mis je grip.

Met onze ogen dicht konden we hoog boven de huizen vliegen.

Wat is er met ons, je hebt zoveel geleefd,

Vroeger deelden ze met ons, nu in fragmenten, geen woord.

Alsof wij het niet waren, zijn onze "wij" moe,

Ik zal niet moe worden, ik zal niet weggaan om alles goed te maken

Wat ooit in het verleden wist te verliezen,

Met opzet of niet, het kan me niks schelen

Je moet knuffelen

Ik moet je knuffelen.

Refrein:

Bladeren vielen, cijfers bewogen.

Ik sliep niet en schreef brieven met muziek,

Bij het sluiten bladerde hij door de dia's in zijn hoofd.

Otwuska - Ik geloofde dat je op een dag de deuren zou openen.

Bladeren vielen, cijfers bewogen.

Ik sliep niet en schreef brieven met muziek,

Bij het sluiten bladerde hij door de dia's in zijn hoofd.

Otwuska - Ik geloofde dat je op een dag de deuren zou openen.

En ik, als een wolf, zou dagenlang voor het raam kunnen kijken,

Om iets te waarderen, moeten we eerst verliezen.

Boven het hoofd brandde de maan als een druppel ...

La-pa-pa-pa-pa...

Mijn stad zal weer stil zijn en een reden geven

Smelt deze kou en leid een draad naar je hart.

Strings, solo, ik teken woord voor woord op de stoel

Rijmpjes schuifelend verlangen.

Iets kwelt van binnen, laat ademen niet toe.

Kan bellen, of misschien later - dialoog opnieuw

ik leid met mezelf;

in gedachten houden,

Ik zal niet uit het zicht verdwijnen - ik zal bergen verzetten, ik zal manieren vinden.

Knipper gewoon - de lampjes rondom lichten op,

Ik heb je nodig, want zonder jou kan ik niet vliegen,

Je moet knuffelen

Ik moet je knuffelen.

Refrein:

Bladeren vielen, cijfers bewogen.

Ik sliep niet en schreef brieven met muziek,

Bij het sluiten bladerde hij door de dia's in zijn hoofd.

Otwuska - Ik geloofde dat je op een dag de deuren zou openen.

Bladeren vielen, cijfers bewogen.

Ik sliep niet en schreef brieven met muziek,

Bij het sluiten bladerde hij door de dia's in zijn hoofd.

Otwuska - Ik geloofde dat je op een dag de deuren zou openen.